27 Ιαν 2008

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΡΑΚ ΕΡΧΕΤΕ...

Αναρτήθηκε από στις

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τυχαια Βρηκα αυτη την σελιδα
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ειναι
απλος δεν πιστευω οτι ετσι θα γινει.

1:49 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Όλα δείχνουν προς κραχ το έτος 2008
Sunday 10 February 2008, by Ignacio Ramonet



Η σημαντική μείωση των επιτοκίων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα θα καταφέρει, άραγε, να αποτρέψει την ύφεση στις ΗΠΑ και να απομακρύνει την απειλή ενός παγκόσμιου κραχ στην οικονομία; Πολλοί ειδικοί πιστεύουν πως ναι, φοβούνται όμως παράλληλη πτώση του ρυθμού ανάπτυξης. Άλλοι αναλυτές, πάντως, παρ’ όλο που ακολουθούν το δόγμα του καπιταλισμού, δείχνουν ιδιαίτερα ανήσυχοι.

Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ο Ζακ Αταλί προφήτευσε ότι «σύντομα (...) το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, εγγύηση της πιστωτικής πυραμίδας, θα καταρρεύσει». Ο Μισέλ Ροκάρ, υπερθεματίζει: «Είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα εκραγεί». [1] Είναι εμφανές, πλέον, ότι τα σημάδια της επιφυλακτικότητας πολλαπλασιάζονται.

Την ανασφάλεια, εξάλλου, μαρτυρεί και η πρόσφατη στροφή προς τον χρυσό. Το κίτρινο μέταλλο, του οποίου η τιμή, το 2007, αυξήθηκε κατά 32%, επανέκτησε την παλιά του αίγλη ως σίγουρη επένδυση. Όλοι οι μεγάλοι οικονομικοί οργανισμοί, ανάμεσα τους το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο ΟΟΣΑ, προβλέπουν μείωση του παγκόσμιου ρυθμού ανάπτυξης.

Η κρίση ξεκίνησε το 2001, όταν έσκασε η φούσκα του Ίντερνετ. Για να προστατεύσει τους επενδυτές, ο Αλαν Γκρίνσπαν, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, αποφάσισε να προσανατολίσει τις επενδύσεις προς την αγορά ακινήτων. [2] Ακολουθώντας μια πολιτική χαμηλών επιτοκίων και χρηματοπιστωτικών εξόδων, ενθάρρυνε τους χρηματομεσίτες και τους κτηματομεσίτες να πείσουν έναν όλο και αυξανόμενο αριθμό πελατών να επενδύσει στην «πέτρα». Ετσι, δημιούργησε το σύστημα των «subprimes», δηλαδή, των πιστώσεων με βάση την υποθήκη, υψηλού ρίσκου και με κυμαινόμενο επιτόκιο, οι οποίες απευθύνονταν κυρίως στα φτωχότερα στρώματα. [3]

Όταν, όμως, το 2005, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αύξησε τα βασικά επιτόκια -τα ίδια που πρόσφατα η ίδια μείωσε- απορύθμισε το σύστημα και πυροδότησε ένα φαινόμενο ντόμινο, το οποίο, από τον Αύγουστο του 2007, κάνει τα θεμέλια του διεθνούς τραπεζικού συστήματος να τρέμουν.

Η απειλή της έλλειψης ρευστότητας για 5 εκατ. σπίτια, τα οποία χρωστούν περίπου 200 δισ. ευρώ, προκαλεί την πτώχευση σημαντικών πιστωτικών ιδρυμάτων. Για να προστατευθούν από το ρίσκο, τα ιδρύματα αυτά είχαν πουλήσει ένα μέρος των αμφίβολων αυτών πιστώσεων σε άλλες τράπεζες, οι οποίες, με τη σειρά τους, τις είχαν παραχωρήσει σε κερδοσκοπικά επενδυτικά κεφάλαια, τα οποία, με τη σειρά τους, τα είχαν μοιράσει αλλού. Το αποτέλεσμα είναι η κρίση να αγγίζει το σύνολο του τραπεζικού συστήματος, σαν επιδημία.

Σημαντικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως το Citygroup και το Merill Lynch στις ΗΠΑ, το Northern Rock στο Ηνωμένο Βασίλειο, το UBS στην Ελβετία, παραδέχθηκαν κολοσσιαίες απώλειες. Για να τις περιορίσουν, πολλά από αυτά αναγκάστηκαν να αποδεχθούν εθνικά κεφάλαια που ελέγχονται από χώρες του Νότου και μεγιστάνες του πετρελαίου.

Η φούσκα τρομάζει
Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα το μέγεθος της καταστροφής. Από τον Αύγουστο του 2007, οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Βρετανίας, της Ελβετίας και της Ιαπωνίας διοχέτευσαν στην οικονομία εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά δεν κατάφεραν να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη. Από τη χρηματοπιστωτική σφαίρα, η κρίση εξαπλώθηκε σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.

Πράγματι, ένας συνδυασμός παραγόντων, όπως η επιταχυνόμενη μείωση της τιμής των ακινήτων στις ΗΠΑ (αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία και την Ισπανία), το σκάσιμο της φούσκας της ρευστότητας, η πτώση του δολαρίου και ο περιορισμός των πιστώσεων, κάνει ορατό τον κίνδυνο υποχώρησης της παγκόσμιας μεγέθυνσης. Σε αυτά προστίθενται και άλλα φαινόμενα, όπως η αύξηση της τιμής του πετρελαίου, των πρώτων υλών και των αγροδιατροφικών προϊόντων. Έχουμε, έτσι, συγκεντρωμένα όλα τα συστατικά μιας διεθνούς κρίσης, [4] της πιο σημαντικής από τότε που η παγκοσμιοποίηση αποτελεί το δομικό πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας.

Η κατάληξή της εξαρτάται πλέον από την ικανότητα των ασιατικών οικονομιών να πάρουν τη σκυτάλη από την Αμερική. Αυτό, όμως, θα αποτελέσει μια νέα ένδειξη της παρακμής της Δύσης, η οποία θα προοιωνίζεται τη μετατόπιση του κέντρου της παγκόσμιας οικονομίας από τις ΗΠΑ στην Κίνα.

Υπό αυτήν την έννοια, η σημερινή κρίση θα σηματοδοτήσει το τέλος ενός οικονομικού μοντέλου.

«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»

http://monde-diplomatique.gr/spip.php?article95

10:19 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)