30 Ιουν 2018

Σαν σήμερα ο Παπαδόπουλος είπε «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών»


Σαν σήμερα ο Παπαδόπουλος είπε «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών» και διέγραψε τα χρέη των αγροτών


Είναι Μάρτιος του 1968. Το δικτατορικό καθεστώς κοντεύει να κλείσει ένα χρόνο ζωής. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος διοργανώνει ομιλία στις 30 Μαρτίου στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο (Παλαί ντε Σπορ) και προσκαλεί κυρίως τους αγρότες να ακούσουν την ομιλία του.


Εκείνοι θα ανταπεξέλθουν στο κάλεσμά του και θα γεμίσουν το στάδιο από πολύ νωρίς. Στην ομιλία που ακολουθεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος λάνσαρε για πρώτη φορά ένα σύνθημα που ακούγεται μέχρι και σήμερα στη χώρα. Ήταν το περίφημο, «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», ένα σύνθημα που εκείνη την εποχή θεωρήθηκε εύηχο και παρέμεινε το κυρίαρχο σύνθημα του δικτατορικού καθεστώτος. Η επανάληψη του Ελ- (Ελλάς, Ελλήνων) ήταν η υπαίτια για το εύηχο του συνθήματος ενώ το τρίπτυχο πατρίδα, λαός, θρησκεία ήταν ο λόγος της επιτυχίας και της καθιέρωσής του.


Η φράση που συνήθως προηγείτο, έδινε ακόμα μεγαλύτερο στόμφο αλλά και σημασία στο σύνθημα: «Υπάρχει το ιδανικόν και το ιδανικόν είναι ένα. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Από εκείνη τη στιγμή, η χούντα των συνταγματαρχών χρησιμοποίησε κατά κόρον το σύνθημα, είτε σε εκδηλώσεις του καθεστώτος, είτε στα φίλα προσκείμενα ραδιόφωνα και τηλεόραση. Η προπαγάνδα του συνθήματος υπέρ του καθεστώτος δεν σταματούσε εκεί, αφού το σύνθημα χρησιμοποιήθηκε και στον βηματισμό των ενόπλων δυνάμεων αλλά και στα κέντρα των νεοσύλλεκτων. Χρησιμοποιήθηκε ακόμα σε γυμνάσια, σε εισόδους πόλεων, ακόμα και σε πλαγιές βουνών, για να φαίνεται από τις εθνικές οδούς και τα σιδηροδρομικά δίκτυα.

Εκείνη την ημέρα, για να επιστεγάσει την δυναμική του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε καλέσει τους αγρότες για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Στην ομιλία του, μεταξύ άλλων, ανακοίνωσε την διαγραφή των αγροτικών χρεών. Οι ζητωκραυγές που ακολούθησαν δεν είχαν προηγούμενο.

Τι χάρισε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στους αγρότες Θεσσαλονίκη, 30 Μαρτίου 1968. Στο Αλεξάνδρειο Αθλητικό Μέλαθρο. (Το Παλαί ντε Σπορ), ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανακοίνωσε τη διαγραφή των αγροτικών χρεών. Τα χρέη που διαγράφηκαν ήταν: Όλα τα οφειλόμενα από του έτους 1945 μέχρι τέλους του 1962 και ρυθμισθέντα το 1963. Όλα τα βραχυπρόθεσμα καλλιεργητικά δάνεια, ζωοτροφών κλπ. Όλα τα μεσοπρόθεσμα δάνεια, χορηγηθέντα δια την ανάπτυξη των γεωργικών εκμεταλλεύσεων. Όλα τα οφειλόμενα δάνεια των συμμοριτοπλήκτων αγροτών, αλλά και των επαναπατρισθέντων εκ του παραπετάσματος. Όλα τα χρέη των γεωργικών συνεταιρισμών, οργανώσεων και κοινοπραξιών μέχρι της 21-4-1967. Όλα τα ρυθμισθέντα το 1965. Οι οφειλόμενες ληξιπρόθεσμες δόσεις μέχρι την 31-3-1968 των μέσομακροπροθέσμων δανείων.


Το Ανώτατο όριο των διαγραφομένων χρεών , ανα αγρότη, ήταν μέχρι των 100.000 δρχ. της εποχής εκείνης, με το δολάριο στις 30. (3.333 δολάρια, ή περίπου 26.800 σημερινά ευρώ).

Συνολικά ωφελήθηκαν 643.844 αγροτικές οικογένειες που γλίτωσαν 7.380.000.000 δραχμές.

Ο Παπαδόπουλος είπε ότι οι Αγρότες είναι : «οἱ Ἕλληνες τῶν Ἑλλήνων» , «τό καθαρό μυαλό καί ἡ Ψυχή τοῦ Ἔθνους», « ἡ πλέον ὑγιής μερίς τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ», «ὁ κυματοθραύστης, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐθραύσθησαν ὅλοι οἱ κίνδυνοι, οἱ ὁποῖοι ἠπείλησαν τήν Πατρίδα». «Καί τοῦτο τό ἐπετύχατε», είπε , «μόνον χάρις εἰς τήν ἀγνότητα καί χάρις εἰς τήν δύναμιν τῆς Φιλοπατρίας καί τήν συνείδησιν εὐθύνης ἕναντι αὐτοῦ τό ὁποῖον ἐμάθατε ἀπό τήν γιαγιά σας, ἀπό τόν πατέρα σας, ἀπό τόν παπᾶ τῆς ἐκκλησίας, ἀπό ὅλους τούς σεβάσμιους τῆς κοινότητος, οἱ ὁποῖοι σᾶς ὁμιλοῦσαν διά τήν Πατρίδα, τήν Θρησκείαν καί τήν Οἰκογενειαν(…)»

ΠΗΓΗ: tilestwra.com

23 Ιουν 2018

Η παγκόσμια χούντα βρήκε τον τρόπο: Έτσι θα βλέπουν μέσα στα σπίτια μας (ΒΙΝΤΕΟ)



Η τεχνολογία προχωρά είναι όμως για το καλό μας;

Την δυνατότητα «εκπαίδευσης», μέσω τεχνητής νοημοσύνης, ασύρματων συσκευών ώστε να αντιλαμβάνονται τις στάσεις και τις κινήσεις ανθρώπων, ακόμα και από την άλλη πλευρά ενός τοίχου, έχει το σύστημα RF-Pose, που δημιούργησε ομάδα ερευνητών του CSAIL του ΜΙΤ υπό την καθηγήτρια Ντίνα Κατάμπι.

Με άλλα λόγια, η τεχνητή νοημοσύνη, η οποία σύμφωνα με επιστήμονες αναμένεται να βοηθήσει ακόμα και στην διοίκηση του πλανήτη, θα μπορεί να βλέπει αν κάποιος βρίσκεται πίσω από κάποιον τοίχο και τι κάνει εκείνη την ώρα.

Σύμφωνα με το MIT News, το οποίο επικαλείται η εφημερίδα «Ναυτεμπορική», οι ερευνητές χρησιμοποιούν ένα δίκτυο νευρώνων για την ανάλυση ραδιοσημάτων που ανακλώνται στα σώματα των ανθρώπων, δημιουργώντας ένα δυναμικό μοντέλο που περπατά, σταματά, κάθεται και κινεί τα χέρια του όπως το άτομο που προβαίνει κανονικά σε αυτές τις κινήσεις.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το RF-Pose θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση ασθενειών όπως το Πάρκινσον, η πολλαπλή σκλήρυνση κ.α.,

Ωστόσο, τι θα συμβεί αν χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση υπόπτων ανθρώπων, οι οποίοι αντιδρούν στα διάφορα που επιβάλλει η όποια εξουσία;

AI Senses People Through Walls


21 Ιουν 2018

Ο φυλετικός χάρτης της Αρχαίας Ελλάδας!



Στη Θεσσαλία, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν οι καλούμενοι Πελασγοί, απ΄όπου κατάγονταν τα 4 ελληνικά φύλα (= οι Δωριείς, οι Αιολείς, οι Αχαιοί και οι Ίωνες) που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς, Καδμείους ή Θηβαίους κ.α. αποτέλεσαν μετά τα Τρωικά το ελληνικό έθνος.


Οι Θεσσαλοί μετονομάστηκαν σε Αιολείς από το κοινό βασιλιά τους τον Αίολο, ο οποίος ήταν γιος του Έλληνα. Ο Όμηρος (Ιλιάδα Β, Κατάλογος νηών) ονομάζει τη Θεσσαλία Άργος Πελασγικόν με τις εξής περιοχές: Άλον, Τρηχίνα , Αλόπην, Ελλάδα και Φθίαν: «οι τ’ εΙχον Φθιην ηδ’ Ελλάδα καλλιγυναικα,Μυρμιδονες δε καλευντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αυ πεντήκοντα νεων ην αρχός Αχιλλεύς.» (Ιλιάδα B 681 – 685)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Στη Μακεδονία κατοικούσαν οι Μακεδόνες, Πελασγικής καταγωγής. Οι Mακεδόνες και οι Σπαρτιατες ήσαν φυλλα των Δωριέων και κείνοι των Πελασγων. Ο Ησίοδος (Ηοίαι, 1-6) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ονομάστηκαν έτσι από τον πρώτο βασιλιά τους το Μακηδόνα, αδελφό του Μαγνη, του Έλληνα και του Γραικού. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 57- 58 και Η, 43), οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες (σωστότερα αυτοί που κατέβησαν με τους Ηρακλείδες και κατέλαβαν τους Αχαιούς και Δαναούς στην Πελοπόννησο = οι Δωριείς) ανήκουν στο «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος», που πρώτο ξέκοψε από τους βάρβαρους Πελασγούς και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό έθνος και μετά ακολούθησαν κι άλλα βάρβαρα φύλα.

Ο Ηρόδοτος αναφερει επίσης ότι στη Μακεδονία ζούσαν και οι Παίονες (πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε πλησίον από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα τότε ο Βόγης»), που σύμφωνα με τον Όμηρο ήσαν Πελασγικής καταγωγής και σύμμαχοι των Τρώων, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» λιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ).

Ωστόσο οι Παίονες κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν με το μέρος των Περσών, έφυγαν από το φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν στη Μ. Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στη Μακεδονία κατοικούσαν και οι Αγριάνες, που βοήθησαν το Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και που σήμερα πιστεύεται ότι αυτοί είναι οι καλούμενοι Πομάκοι. Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο) , οι Θράκες και οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι πήγαν να υποτάξουν τους Μακεδόνες, όμως τελικά έγινε το αντίθετο.

ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ: Στην Πελοπόννησο αρχικά έμεναν οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, συμφωνα με τον Παυσανία, πρβ: «Από τις φυλές της Πελοποννήσου αυτόχθονες είναι οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, τους Αχαιούς τους έδιωξαν από τη χώρα τους οι Δωριείς, αλλά αυτοί δεν εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, έδιωξαν όμως τους Ίωνες και ζουν στην περιοχή που παλιά ονομάζονταν Αιγιαλός, και που τώρα έχει πάρει το όνομα αυτών των Αχαιών.

Οι Αρκάδες, από την αρχή μέχρι σήμερα κατοικούν στη χώρα τους. Όλη η υπόλοιπη Πελοπόννησος ανήκε σε επήλυδες. Οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι νεώτεροι από τους Πελοποννήσιους, γιατί τότε που πήραν τη γη τους απον βασιλιά έχουν περάσει διακόσια δέκα επτά χρόνια μέχρι τις μέρες μου. Οι Δρύοπες και οι Δωριείς ήρθαν στην Πελοπόννησο από τον Παρνασό και την Οίτη αντίστοιχα. Γνωρίζουμε ότι οι Ηλείοι πέρασαν από την Καλυδωνα και την υπόλοιπη Αιτωλία.» (Παυσανίας, Ηλιακά, 1-3)

Κατά το έτος 1511 π.Χ. , σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήρθαν στο Άργος της Πελοποννήσου οι Δαναοί με τον Δαναό από την Αίγυπτο και αναμείχθηκαν με τους Αργείους (φυλετικά Αχαιούς). Ακολούθως δυο γενιές πριν από τα Τρωικά ήρθαν στις Μυκήνες οι Φρύγες (Πέλοπες) με τον Πέλοπα από τη Μ. Ασία και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους. Στη συνέχεια και συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά, κάπου το 1120 π.Χ., έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα Δωριείς και πήγαν και κατέλαβαν τις πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Άργος κ.α., οδηγημένοι από τους Ηρακλείδες.

Η Πελοπόννησος στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Το Άργος (Το Άργος, η Τίρυνς, η Ασίνη κι η Ερμιόνη,η Επίδαυρος, τα μέρη της Τροιζήνος,των Ηιονών, του Μάσητος, ακόμη της Αιγίνης), οι Μυκήνες (οι Μυκήνες, η Κόρινθος, οι Κλεωνές, των Ορνεών τα μέρη, η Αραιθυρέα, η πόλις Σικυώνος, η Υπερησία, και η Γονούσσα και η Πελλήνη, ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη, η Λακεδαίμων (η Μέσση, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες,το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας), η Πύλος (Αρήνη, το Θρύον, πόρος του Αλφειού, το Αιπύ, τα μέρη του Κυπαρισσήεντος και της Αμφιγενείας, του Έλους και της Πτελεού, το Δώριον), η Αρκαδία (ο Ορχομενός, η Ενίσπη, η Ρίπη και ο Φενεός κι η Στρατία, η Μαντινεία, η Στύμφαλος κι ακόμη η Παρρασία, η χώρα της Τεγέας), η Ήλιδα (κι απ’ το Βουπράσιον η Μύρσινος, η Υρμίνη, το Αλείσιον κι η Ωλενία πέτρα.)

«Στην Πελοπόννησο κατοικούν επτά διαφορετικοί λαοί. Δύο απ’ αυτούς, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι, είναι αυτόχθονες και ως τώρα κατοικούν όπου κατοικούσαν και παλιά. Οι Αχαιοί ζούσαν πάντα στην Πελοπόννησο, μολονότι μετακινήθηκαν από τα αρχικά τους εδάφη· οι τέσσερις άλλοι από τους επτά —οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Δρύοπες και οι Λήμνιοι— είναι επήλυδες (ξένοι μετανάστες). Οι Δωρικές κοινότητες είναι πολυάριθμες και πολύ γνωστές· οι Αιτωλοί έχουν μόνο μία, την Ηλεία· η Ερμιόνη και η Ασίνη κοντά στην Καρδαμύλη της Λακωνίας, ανήκουν στους Δρύοπες και όλοι οι Παρωρεάτες είναι Λήμνιοι. Οι όντας αυτόχθονες Κυνούριοι, μόνοι νομίζονται από μερικούς ότι ήσαν Ίωνες και ότι με τον καιρό έγιναν Δωριείς, υπό την εξουσία των Άργείων, καθώς και οι Ορνεάται και λοιποί περίοικοι. (Ηροδότου Ιστορία Η 72 -73).

«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85).

Μετά τα τρωικά η Πελοπόννησος χωρίζονταν στις εξής 7 περιοχές: Λακωνία ή Λακεδαιμόνα, Μεσσηνία, Αχαΐα. Αρκαδία, Αργος ή Αργολίδα. Κορινθία και Ηλεία. Από τις περιοχές αυτές προέρχονται οι 7 ονομασίες: Λάκωνες ή Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, Αργείοι, Κορίνθιοι, Μεσσήνιοι, Αρκάδες και Ηλείοι.

ΑΤΤΙΚΗ: Στην Αττική, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν πάντα οι αυτόχθονες Κεκροπίδες ή Κραναοί ή Αθηναίοι. Κατά τον Ηρόδοτο οι Αθηναίοι ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί. Μάλιστα, επειδή στην Αττική δεν κατοίκησαν ποτέ Πέλοπες, Δαναοί και Κάδμοι, παρά μόνο στην Πελοπόννησο και στη Βοιωτία, οι Αθηναίοι συγγραφείς ( Ισοκράτης, Πλάτωνας, Δημοσθένης κ.α.) επαίρονταν ότι οι Αθηναίοι ήσαν και οι πιο καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό έπρεπε να ηγεμονεύουν αυτοί των Ελλήνων και όχι οι Σπαρτιάτες ή οι Θηβαίοι.

ΒΟΙΩΤΙΑ: Στη Βοιωτία, σύμφωνα με τον Παυσανία, αρχικά ζούσαν οι αυτόχθονες Εκτήμονες, με περίφημο βασιλιά τους τον Ωγυγα, που αφανίστηκαν από επιδημία. Μετά ήρθαν και κατοίκησαν εκεί οι Ύαντες και οι Άονες. Μετά, κατά το έτος 1529 π.Χ. ( σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό) ήρθαν στην Βοιωτία από την Αίγυπτο μέσω Φοινίκης (ήσαν όμως καταγωγής από Ερυθρά θάλασσα) οι καλούμενοι Καδμείοι ή Θηβαίοι και έκτισαν τη Θήβα. Στη Βοιωτία, σύμφωνα με την Ιλιάδα, πλην της Θήβας (που δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας) υπήρχαν και οι πόλεις: Γραία, Θίσθη, Αυλίδα, Υρία, Σχοίνο, Σκώλο, Θέσπεια, Μυκαλησσό κ.α., οι οποίες έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, επειδή ήσαν Έλληνες. Οι Φοίνικες Καδμείοι μετά τα Τρωικά αναμείχθηκαν με τους ντόπιους και σιγά-σιγά εξελληνίστηκαν.

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ: Η Στερεά Ελλάδα στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Του Ορχομενού των Μινυών και Ασπληδόνος, Αι Αθήναι (Αττική), η Σαλαμίνα, των Βοιωτών (η Αυλίς, η Υρία, η Σχοίνος, ο Ετεωνός , η Σκώλος, η ευρύχωρη Μυκαλησσός, η Θέσπεια κι η Γραία, ο Ελεών, ο Πετεών, η Ύλη, ο Μεδεών, η Ωκαλέη, το Άρμα, η Θίσβη, η Εύτρησις, οι Κώπες, κι Αλίαρτος, ο Γλίσας, η Κορώνεια, η Πλάτεια, η Όγχηστος, η Νίσα, η Μίδεια, η Άρνη, Ανθηδόνα. Φωκείς (Κυπάρισσος και η Πυθώ, η Κρίσσα και η Δαυλίς, ο Πανοπεύς και ακόμη τα μέρη της Υαμπόλεως και της Ανεμωρείας και η Λίλαια), Των Λοκρών που ’ναι αντίπερα της ιεράς Ευβοίας (η Καλλίερος, η Κύνος, ο Οπούς, Οι Αυγειές, η Βήσσα και η Σκάρφη, η Τάρφην και το Θρόνιον, του Βοαγρίου πόρου), της Ευβοίας ( Χαλκίδ’ Ερέτριαν Και απ’ την Ιστίαιαν και Κήρινθον ακρόγιαλην και ακόμη από το Δίον το υψηλό, την Κάρυστον και Στύ). Των Αιτωλών (η Χαλκίς και η Πυλήνη, η Ώλενος και η Πλευρών, και η Καλυδών). Η Στερεά Ελλάδα μετά χωρίζονταν στις εξής περιοχές: Αττική ή Κεκρωπία, Βοιωτία, Φωκίδα, Αιτωλία και Ακαρνανία απ΄όπου τα ονόματα: Αττικοί ή Αθηναίοι, Βοιωτοί, Αιτωλοί και Ακαρνάνες. Σήμερα στη Στερεά Ελλάδα υπάγονται και η Εύβοια με τη Φθιώτιδα. Στη Φωκίδα, όπου βρίσκεται ο Παρνασσός και το περίφημο μαντείο των Δελφών, σύμφωνα με το Ησίοδο και τον Όμηρο, κατοικούσαν αρχικά Πελασγοί και μετά ήρθαν και Δρύοπες, Φλέγες κ.α.

ΕΥΒΟΙΑ: Στη νήσο Εύβοια, σύμφωνα με τους Ησίοδο και Όμηρο, κατοικούσαν οι Αβάντες, που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, και η νήσος λέγονταν «Αβαντίδα νήσος», ενώ Εύβοια ονομάστηκε από ένα βόδι (προφανώς επειδή ανέτρεφε πολλά και ωραία βόδια). Ειδικότερα στο βόρειο τμήμα κατοικούσαν οι Περραιβοί, στο μέσο οι Άβαντες και οι Κουρήτες (Χαλκιδείς) και στο νότιο οι Δρύοπες.

ΚΡΗΤΗ: Στην Κρήτη, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν Κύδωνες, Ετεόκρητες, Πελασγοί, Δωριείς και Αχαιοί και με σπουδαιότερες πόλεις την Κνωσό, τη Γόρτυνα, τη Λύκαστο, τη Μίλητο, τη Λύκτο, το Ρύτιον και τη Φαιστό. Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Διόδωρο, Στράβωνα κ.α.) , αρχικά στην Κρήτη κατοικούσαν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή μετέπειτα Κ(ου)ρήτες – Κρήτες (ή άλλως Ετεοκρήτες σε σχέση με τους επήλυδες), οι οποίοι θεωρούνται αυτόχθονες. Μετά, όταν ήταν βασιλιάς της Κρήτης ο Κρηθέας, ήρθαν στην Κρήτη κάποιοι Πελασγοί, Αχαιοί και Δωριείς, από τη Θεσσαλία με αρχηγό τον Τέκταμο, και αυτό επειδή η νήσος είχε μερικώς ερημωθεί. Εγγονός του Τέκταμου ήταν ο Μίνωας, ο οποίος (βοηθούμενος από τον αδελφό του Ραδάμανθυ) από τη μια συνένωσαν σε ενιαίο σύνολο τα φύλα της Κρήτης, δημιουργώντας την πρώτη πολιτεία – πολιτισμό στον κόσμο (ο Μίνως εφεύρε πρώτος το σύνταγμα, τη βουλή, τους γερουσιαστές, τα όργνα και τους νόμους διοίκησης κ.τ.λ.) για τη σωστή διακυβέρνησή τους, και από την άλλη συγκρότησαν πρώτοι στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν από τα νησιά και το Αρχιπέλαγος τους ληστές και πειρατές Κάρες και Φοίνικες με αποτέλεσμα από τη μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με ναυτικές εργασίες, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να πλουτίσουν, να σταματήσουν τον μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες κ.α. και όταν πλέον είχαν ενδυναμωθεί εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας.

ΗΠΕΙΡΟΣ: Στην Ήπειρο κατοικούσαν οι Πελασγοί ή Γραικοί (= με τοπικά ονόματα: Σελλοί, Ελλοπες, Θεσπρωτοί, Μολοσοί κ.α.) που μετά μετονομάστηκαν και αυτοί σε Έλληνες. Οι Ηπειρώτικες φυλές κατά το Θεόπομπο ήσαν 14 και κατά το Στράβωνα 11, που ήσαν όλες Ελληνικές: οι Σελλοί, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Αθαμάνες, οι Κασσωπαίοι, οι Έλλοπες, οι Δρύοπες, οι Παραβαίοι, οι Αμβρακιώται, οι Καύκωνες.

«Στη Δωδώνη και στη Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε.

Και σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία , πουλήθηκε στη Θεσπρωτία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>) …. ( Ηρόδοτος B 54 – 57)

Ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες». (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a).

«Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

«Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς. Αργότερα ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, πηγαίνοντας εκεί λαό κατέλαβε τη χώρα και άφησε πίσω του διαδόχους βασιλείς, που ονομάζονταν Πυρρίδες, γιατί αυτός στην παιδική του ηλικία είχε το παρωνύμιο Πύρρος, και ένα από τα γνήσια παιδιά του, που απέκτησε με τη Λάνασσα, την κόρη του Κλεοδαίου, γιου του Ύλλου, το ονόμασε Πύρρο. Γι αυτό ο Αχιλλέας στην Ήπειρο απολάμβανε τιμές ισόθεου και λέγονταν Άσπετος στην τοπική διάλεκτο. Ύστερα όμως από τους πρώτους, αφού οι διάδοχοι βασιλείς εκβαρβαρώθηκαν και αμαύρωσαν και τη δύναμη και τη ζωή τους, διηγούνται πως πρώτος ο Θαρύπας έγινε ονομαστός, γιατί στόλισε τις πόλεις με Ελληνικά ήθη και γράμματα και με νόμους φιλάνθρωπους. Του Θαρύπα γιος ήταν ο Αλκέτας, του Αλκέτα ο Αρύββας, του Αρύββα και της Τρωάδας, ο Αιακίδης. Τούτος παντρεύτηκε τη Φθία, την κόρη ντου Θεσσαλού Μένωνα, άνδρα που διακρίθηκε στον λαμιακό πόλεμο και μετά το Λεωσθένη είχε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους συμμάχους. Από τη Φθία ο Αιακίδης απόκτησε τις κόρες Δηιδάμεια και Τρωάδα, και τον γιο Πύρρο. (Πλουτάρχου, Πύρρος, 1-2)

ΘΡΑΚΗ: Στη Θράκη αρχικά κατοικούσαν πάρα πολλά φύλα, άλλα Ελληνικά και άλλα βάρβαρα. Στη Θράκη ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. και από τις εκβολές του Νέστου ως το δέλτα του Έβρου υπήρχαν τα Αβδηρα, η Δίκαια, η Στρύμη, η Μαρώνεια, η Ορθαγόρια, η Μεσημβρία-Ζώνη, η Δρυς και η Σάλη που ήσαν Ελληνικές ιωνικές αποκίες. Στη δυτική παραλία του Εύξεινου Πόντου οι Μιλήσιοι είχαν ιδρύσει την Απολλωνία, την Οδησσό, τους Τόμους και την Κάλλατι, ενώ οι Μεγαρείς τη Μεσημβρία κ.α. Η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία το 46 μ.Χ. με πρωτεύουσα την Πέρινθο. Οι Ελληνικές πόλεις της Θράκης διατήρησαν το καθεστώς των ελεύθερων πόλεων. Ως την εποχή του Διοκλητιανού (279 μ.Χ.) οι Ρωμαίοι διατηρούν την πολιτική οργάνωση των Ελλήνων και το Ελληνικό σύστημα διοίκησης. Στους ρωμαϊκούς χρόνους πραγματοποιείται από τους Ρωμαίους αστικοποίηση της Θράκης κατά το πρότυπο των Ελληνικών πόλεων. Οι κώμες και οι πόλεις της Θράκης ήταν οργανωμένες σε ένα ομόσπονδο σύστημα με συμπολιτείες – κοινά. Αυτά τα χρόνια ιδρύονται η Τραϊανούπολη, η Πλωτινόπολη (σημ. Διδυμότειχο) και η Αδριανούπολη. Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά της Θράκης Τηρέα, λέει: «Ο Τηρέας ήταν βασιλιάς των Θρακών και βίασε την αδελφή της γυναίκας του. Οι δυο γυναίκες ήταν η Πρόκνη και η Φιλομήλα, κόρες του Πανδίονα (βασιλιά των Αθηνών), που τη μια πάντρεψε, την Πρόκνη, με το βασιλιά των Θρακών Τηρέα. Οι δυο γυναίκες αυτές από αγανάκτηση σκότωσαν το γιο του Τηρέα και έφυγαν στην Αττική. Ο Τηρέας ήρθε στην Αττική να τις συλλάβει, όμως δεν μπόρεσε και αυτοκτόνησε. Κατά τη μυθολογία ο Τηρέας και οι δυο γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε πτηνά, οι δυο γυναίκες σε αηδόνι και χελιδόνι, ενώ ο Τηρέας σε γεράκι. (Δημοσθένους Επιτάφιος)

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά Εύμολπο, λέει: «Όταν ο Εύμολπος και πολλοί άλλοι ετοίμασαν εκστρατεία εναντίον μας, τους έδιωξαν όχι μόνο από το δικό μας, αλλά και από τη γη των άλλων Ελλήνων. (Δημοσθένους Επιτάφιος 8)

Σύμφωνα με άλλους, τον Εύμολπο πολέμησαν οι Αθηναίοι, όταν τον κάλεσαν από τη Θράκη οι Ελευσίνιοι ή ήταν ο ίδιος Ελευσίνιος, για να τους βοηθήσει. Ο Εύμολπος σκοτώθηκε στη μάχη, μετά από την οποία οι δυο πόλεις συμφιλιώθηκαν. Οι απόγονοι του Εύμολπου (Ευμολπίδες) ήταν επιφορτισμένοι με την τέλεση των Ελευσίνιων μυστηρίων, των οποίων ιδρυτής θεωρούνταν ο γενάρχης τους».

Σημειώνεται ότι η θρακη, σύμφωνα με τον Άνδρωνα τον Αλικαρνασσέα (GEOGRAFIKA ANDRVN), ήταν ήπειρος. Οι ήπειροι ήσαν τέσσερεις όσες και οι κόρες του Ωκεανού, οι εξής: η Ευρώπη (οι χώρες δυτικά της Ελλάδας = Ιταλία, Σικελία, κ.α.), η Ασία (= οι χώρες ανατολικά της Ελλάδας: Μ. Ασία, Φοινίκη κ.α.), η Λιβύη (Αφρική) και η Θράκη (= οι Χώρες βόρεια της Ελλάδας. Σήμερα οι ήπειροι είναι 5: η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Ωκεανία και η Αυστραλία. Η Θράκη διαχωρίστηκε και πήγε η μισή στην Ευρώπη και η άλλη μισή στην Ασία. (Περισσότερα βλέπε «Μύθος Δία και Ευρώπης»)

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ = MAGNA GRAEGIA: Στη Σικελία αρχικά ζούσαν οι καλούμενοι Σικανοί με περίφημο βασιλιά τους τον Κώκαλο. Επί Μίνωα και εξής έγιναν εκεί και Ελληνικές αποικίες (Υρία, Μινώα, Σέλινο κ.α.), καθώς και Φοινικικές. Το ντόπιο στοιχείο συνεργάστηκε με τους Έλληνες και έφτασε στο σημείο η Σικελία να θεωρείται Ελληνικό νησί. Περίφημη Ελληνική πόλη οι Συρακούσες. Στη Νότιο Ιταλία ( = από το Μιλάνο και κάτω) αρχικά ζούσαν μικρά ντόπια φύλα. Επί Περσέα και Ηρακλή και εξής μεταφέρθηκαν εκεί άποικοι που έκαναν πάμπολες Ελληνικές πόλεις. Μάλιστα επειδή το Ελληνικό στοιχείο είχε φθάσει σε τέτοιο υχηλά ποσοστά που η Νότια Ιταλία λέγονταν «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Graecia). Αργότερα θα κατέβουν οι Ρωμαίοι και οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις θα συνεργαστούν με τους Ρωμαίους, κάτι που έκανε τους Ρωμαίους να γίνουν υπερδύναμη. Εξαίρεση ήταν μόνο η Ελληνική πόλη Τάραντα που αντιστάθηκε σθεναρά στους Ρωμαίους, όμως στο τέλος υπέκυψε.

Μ. ΑΣΙΑ: Αρχικά στη Μ. Ασία, σύμφωνα με τον Όμηρο, ζούσαν οι καλούμενοι Κάρες, Τρώες, Λέλεγες , Πελασγοί κ.α., οι οποίοι ήσαν φύλα ομόγλωσσα και ομόθρησκα με τα Ελληνικά (με τους Αχαιούς). Μάλιστα πολλά από τα φύλα αυτά διέμεναν και στη Ευρώπη και στην Ασία, όπως π.χ. οι Πελασγοί, που άλλοι από αυτούς έμεναν στην Κρήτη, άλλοι στη Θεσσαλία και άλλοι στην Ασία. Μετά τα τρωικά δημιουργήθηκοι δυο αντίπαλες ομάδες. Από τη μια είχαμε τους σύμμαχους των Ατρειδών, και από την άλλη τους συμμάχους των Τρώων.

theseus-aegean.blogspot.gr

Το νόημα των λέξεων προδότης και προδοσία!!!



Αν κάποιος ψάξει έστω και λίγο (στο internet) το νόημα της λέξης προδότης, θα συναντήσει τα εξής:

Προδότης είναι αυτός που παραδίδει την Πατρίδα του. Προδότης είναι αυτός που καταδίδει κάποιον, στον εχθρό. Προδότης είναι αυτός που αθετεί ηθικές υποχρεώσεις. Προδότης είναι αυτός που φανερώνει μυστικά.

Τι είναι η προδοσία
Με τον όρο προδοσία, εκ του ρήματος προδίδω, χαρακτηρίζεται γενικότερα η οποιαδήποτε αθέτηση υποχρεώσεων έναντι διαπιστευμένων μέσα σε μια σχέση κοινωνική, μεταξύ ατόμων, ή οργανώσεων, ή μεταξύ και αυτών τούτων, ατόμων και οργανώσεων, ή ακόμα και ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΔΩ! σε διεθνείς σχέσεις, μεταξύ κυβερνήσεων συμμάχων χωρών.

Αυτός που διενεργεί προδοσία, ονομάζεται προδότης.

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη:

Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του, δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι λέξεις δεν βγήκαν τυχαία. Από πίσω τους κρύβουν πολύ μεγάλα και βαθιά νοήματα. Λέξεις όπως η προδοσία και ο προδότης είναι πάντα επίκαιρες, αφού τις συναντάμε στις καθημερινές συζητήσεις του κόσμου, ακόμα και στην Ελληνική Βουλή το τελευταίο διάστημα ακούμε αυτές τις λέξεις.

Η λέξη προδοσία στην νομική επιστήμη
Στην νομική επιστήμη, προδοσία είναι το ατομικό έγκλημα της μη αφοσίωσης στο έθνος ή στην πολιτεία. Ένα πρόσωπο που προδίδει το έθνος ή την ιθαγένειά του ή/και καταπατά έναν όρκο αφοσίωσης, και με οποιονδήποτε ηθελημένο τρόπο συνεργάζεται με τον εχθρό, θεωρείται ότι είναι προδότης.

πηγή: 

20 Ιουν 2018

Σαν σήμερα Το ολοκαύτωμα στο Κούρδαλι



Σαν σήμερα πριν 60 χρόνια στο Κούρδαλι σκοτώθηκαν, από έκρηξη νάρκης, οι ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα, Γεωργιάδης Παναγιώτης, Ανδρέας Πατσαλίδης, Αλέκος Κωνσταντίνου και Κώστας Αναξαγόρα. Τα 4 αυτά παλικάρια θυσίασαν την ζωή τους για ένα και μόνο σκοπό, για την ΕΝΩΣΗ της μεγαλονήσου μας με την μητέρα πατρίδα, με την ΕΛΛΑΔΑ.

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1929 στο χωριό Λειβάδια. Εντάχθηκε στον Αγώνα μέσω της ΟΧΕΝ της οποίας αποτελούσε μέλος. Με την έναρξη του Αγώνα λειτουργούσε ως σύνδεσμος του Αρχηγού Διγενή, με το ψευδώνυμο Ίκαρος. Υπήρξε ενεργό μέλος της οργάνωσης αναπτύσσοντας πολύπλευρη δράση. Βοηθούσε καταζητούμενα πρόσωπα συνεργαζόμενος στενά με τα αδέλφια του, μεταφέροντας τα και αποκρύβοντας τα στο κρησφύγετο στο σπίτι τους. Τον Οκτώβριο του 1956 κατέφυγε στα βουνά όπου ενώθηκε με την ομάδα του Στυλιανού Λένα, όπου κατασκεύαζε εκρηκτικούς μηχανισμούς. Μετά τη σύλληψη του Στυλιανού Λένα και το θάνατο του Δημητράκη Χριστοδούλου, στις 17 Φεβρουαρίου 1957, ο Παναγιώτης Γεωργιάδης κατέφυγε στη Λεμεσό και επανήλθε στο χωριό του στα μέσα Νοεμβρίου 1957, όπου επιδόθηκε στην αναδιοργάνωση της περιοχής, που είχε υποστεί βαρύ πλήγμα λόγω μεγάλου αριθμού συλλήψεων.

Ο Ανδρέας Πατσαλίδης γεννήθηκε στο χωριό Καννάβια, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 14 Αυγούστου 1930. Υπήρξε από τους πρώτους μαχητές της ΕΟΚΑ και έλαβε μέρος στην επιχείρηση "Προς τη Νίκη" στις 23 Νοεμβρίου 1955 με την ομάδα του ήρωα Χρίστου Τσιάρτα, στην ενέδρα στο δρόμο Κακοπετριάς - Σπηλιών. Συνεργαζόταν με τους τοπικούς υπεύθυνους της Οργάνωσης της γύρω περιοχής. Πήρε μέρος στην αφαίρεση ασυρμάτων από το δασικό σταθμό Πλατανιών και στην επίθεση εναντίον του σταθμού αυτού. Απέκρυπτε οπλισμό και πολεμοφόδια, τα οποία διοχέτευε στις περιοχές Πιτσιλιάς, Μαραθάσας και Τροόδους. Φιλοξενούσε αντάρτες στο σπίτι του και προσπάθησε να φτιάξει κρησφύγετο.

Ο Αλέκος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στην Κακοπετριά, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 6 Οκτωβρίου 1936 και έζησε στην Αμμόχωστο. Με την έναρξη του αγώνα εντάχθηκε σε ομάδα του εκτελεστικού της Αμμοχώστου. Στο σπίτι του γίνονταν οι συγκεντρώσεις της ομάδας και εκεί, έκρυβε και τον οπλισμό της. Λόγω της θέσης στο στρατό, έκανε παρέα με Άγγλους στρατιώτες, τους φίλευε στο σπίτι του και έτσι δεν κινούσε την υποψία ότι ήταν μέλος της ΕΟΚΑ. Στις 14 Απριλίου 1958, μαζί με συναγωνιστή του, είχαν το θάρρος να εμφανιστούν μπροστά στον σκληρό Άγγλο ανακριτή Ντίαρ και να τον πυροβολήσουν θανάσιμα, κοντά στον κινηματογράφο Ηραίο. Οι συνοδοί του Ντίαρ, δυο στρατιώτες της στρατιωτικής αστυνομίας, καταδίωξαν τους δυο αγωνιστές, οι οποίοι κατόρθωσαν να διαφύγουν. Στη συνέχεια κατέφυγαν στο αντάρτικο, επειδή ο Ντίαρ πρόλαβε να δώσει περιγραφή τους προτού πεθάνει.

Ο Αναξαγόρας Κώστα γεννήθηκε στο χωριό Σπήλια, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 20 Ιουνίου 1935.Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της ΣΕΚ και του Αθλητικού Συλλόγου "Άρης" Σπηλιών, σωματεία τα οποία ανέδειξε σε εστία εθνικών εξορμήσεων. Διακρινόταν για τον άδολο πατριωτισμό του ο οποίος χαρακτήριζε και όλη του την οικογένεια. "Όλοι μας στην οικογένεια είχαμε βαθιά ριζωμένη μέσα μας την πίστη, ότι Κύπρος θα πει Ελλάδα", αναφέρει χαρακτηριστικά ο πατέρας του. Ήταν από τους πρώτους που πύκνωσαν τη στρατιά της θρυλικής ΕΟΚΑ, μετά την ιστορική μάχη των Σπηλιών, το Δεκέμβριο του 1955. Διατέλεσε σύνδεσμος των ομάδων της ΕΟΚΑ και διατηρούσε κρύπτες για την απόκρυψη οπλισμού της Οργάνωσης. Έλαβε μέρος σε ενέδρες και άλλες αποστολές της οργάνωσης. Χαρακτηριστική είναι η φράση του πατέρα του, όταν άκουσε τον θάνατο του γιου του: "Έχασα τον πρώτο. Έχω αμέσως άλλον, έτοιμο να πάρει τη θέση του στον αγώνα".
Στις 20 Ιουνίου 1958 οι ήρωες σκοτώνονται όταν μια νάρκη, η οποία προοριζόταν για ενέδρα εναντίον των Άγγλων, εξερράγη στα χέρια τους.

Ως Ε.Κ.Φ ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ τιμούμε σήμερα τους 4 αυτούς ήρωες από τους οποίους παραδειγματιζόμαστε και λαμβάνουμε σθένος και δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα τον οποίο αυτοί άρχισαν πριν από τόσα χρόνια. Για αυτούς και για όλους όσους θυσιάστηκαν θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, γιατί αυτή είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ.

16 Ιουν 2018

Του Αγίου Μνημονίου και τα γενέθλια του ΓΑΠ-ονίου



ο αρχιτέκτονας της υπογραφής του πρώτου μνημονίου με την «τρόικα» το 2010.

Το έχουμε μάθει πλέον τα τελευταία χρόνια. Κάθε 16 Ιουνίου νομίζουμε ότι κάποιος παίζει με τον πόνο μας, γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη «διαβολική» σύμπτωση της επίσημης χριστιανικής εορτής του Αγίου Μνημονίου και των γενεθλίων του Γιώργου Παπανδρέου;

Σαν σήμερα, λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει την μνήμη του Αγίου Μνημονίου, ο οποίος ήταν Επίσκοπος Αμαθούντος της Κύπρου κατά το πρώτο ήμισυ του 4ου αιώνα μ.Χ.

Την ίδια ημέρα, η Ελλάδα γιορτάζει (τρόπος του λέγειν) και τα γενέθλια του πρώην πρωθυπουργού, πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πρώην σωτήρα αυτής της χώρας, που αποφάσισε την είσοδο της Ελλάδας στο μνημόνιο (το καθόλου άγιο). 


14 Ιουν 2018

Προφητεία Αγίου Νείλου ... Η εποχή του Αντιχρίστου



Προφητεία Αγίου Νείλου ... Η εποχή του Αντιχρίστου 

πηγή:

13 Ιουν 2018

Ιαπωνία: Ξεκίνησε ο αυτόματος έλεγχος διαβατηρίων στο αεροδρόμιο του Τόκιο (Βίντεο)



Οι Ιάπωνες είναι γνωστό ότι έχουν «τρέλα» με την τεχνολογία. Είναι άνθρωποι ευρηματικοί αλλά αυτό δεν είναι πάντα καλό. Η τεχνολογία πολλές φορές, «προσφέρει» πολλές υπηρεσίες στα Κράτη που επιθυμούν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο.

Περίπτωση τέτοιου Κράτους, είναι το Ιαπωνικό. Παρακάτω θα διαβάσετε αναλυτικά, την νέα καινοτομία που έχουν λανσάρει οι Ιάπωνες.

Σύστημα αυτόματου ελέγχου διαβατηρίων, άρχισε να λειτουργεί σήμερα στο διεθνές αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκιο. Προς το παρόν, όπως μεταδίδει το ιαπωνικό πρακτορείο Kyodo, το σύστημα αυτόματου ελέγχου διαβατηρίων θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τους Ιάπωνες πολίτες, ενώ ταυτόχρονα η χρήση του προσβλέπει στο να αποδεσμεύσει τους επιθεωρητές της υπηρεσίας μετανάστευσης, ώστε να απασχολούνται εξ ολοκλήρου με τους ξένους.


Το σύστημα αυτόματου ελέγχου διαβατηρίων λειτουργεί ως εξής:

Ο επιβάτης πλησιάζει στο μηχάνημα που διενεργεί τον έλεγχο, τοποθετεί το διαβατήριό του. Το μηχάνημα ελέγχει τα στοιχεία του διαβατηρίου, ενώ μια κάμερα συγκρίνει την όψη του κατόχου διαβατηρίου με την φωτογραφία που υπάρχει σε αυτό. Η όλη διαδικασία ελέγχου του διαβατηρίου διαρκεί περίπου 10 δευτερόλεπτα.

Σφραγίδα που να πιστοποιεί την διέλευση των συνόρων το μηχάνημα δεν βάζει, αλλά αν κάποιος επιθυμεί μπορεί να αποταθεί στην αρμόδια υπηρεσία μετανάστευσης.

Στις 18 Ιουνίου, μηχανήματα αυτόματου ελέγχου διαβατηρίων θα τοποθετηθούν και στους τρεις τερματικούς σταθμούς του αεροδρομίου. Προς το παρόν θα εξυπηρετούνται οι Ιάπωνες πολίτες που φθάνουν από το εξωτερικό (στις αφίξεις), ενώ από το φθινόπωρο θα εξυπηρετούνται και οι Ιάπωνες που αναχωρούν για το εξωτερικό (στις αναχωρήσεις). Στα τέλη Μαρτίου του 1919 παρόμοια μηχανήματα θα έχουν τοποθετηθεί σε όλα τα μεγάλα διεθνή αεροδρόμια της χώρας.

Συμπέρασμα

Ο κόσμος αλλάζει με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Οι πόλεις μέσα στις οποίες ζούμε μετατρέπονται σε ηλεκτρονικά κελιά, τα οποία είναι πολύ ανεπτυγμένα τεχνολογικά. Ακόμα και χώρες που βρίσκονται παραδοσιακά πίσω σε θέματα τεχνολογίας (π.χ η Ελλάδα), πλέον κάνουν βήματα προς τα εμπρός.

πηγή: el.gr

12 Ιουν 2018

Βίος: Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως (Ένα σπάνιο βίντεο)



Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

Ημερομηνία εορτής:  11/06/2018

Τύπος εορτής:  Σταθερή.
Εορτάζει στις 11 Ιουνίου εκάστου έτους. 

Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Λουκας Αρχιεπισκοπος Συμφερουπολεως Και Κριμαιας (1877 - 1961) 


Βιογραφία
Ο Άγιος αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο - Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 μ.Χ. στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο καθώς ο πατέρας του ήταν Ρωμαιοκαθολικός ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο.

Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1903 μ.Χ. και παρακολουθεί μαθήματα οφθαλμολογίας.

Το 1904 μ.Χ., με το ξέσπασμα του Ρωσο - Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Εκεί συναντήθηκε και με την Άννα Βασιλίεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία. Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετά σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρέπει στις εγχειρήσεις των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων.

Το 1917 μ.Χ. ο Βαλεντίν εκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Η ρωσική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η εκκλησία βρέθηκε στο στόχαστρο των Μπολσεβίκων. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τότε ο Βαλεντίν συνελήφθη για πρώτη φορά. Αιτία ήταν η συκοφαντία ενός νοσοκόμου. Με τη βοήθεια του Θεού αποκαλύφθηκε η αλήθεια και ο γιατρός αφέθηκε ελεύθερος. Η περιπέτεια αυτή όμως, παρά το αίσιο τέλος της, αναστάτωσε την Άννα, η οποία έπασχε ήδη από φυματίωση, και η υγεία της επιδεινώθηκε σε βαθμό που λίγες ημέρες αργότερα υπέκυψε. Μετά τον θάνατό της ο γιατρός εμπιστεύτηκε τα παιδιά του στη Σοφία Σεργκέγεβνα, μια πιστή νοσοκόμα, η οποία τους στάθηκε σαν δεύτερη μητέρα για πολλά χρόνια.

Ο Βαλεντίν ήταν πολύ πιστός και αυτό ήταν έκδηλο στον τρόπο που εργαζόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν οι πρώτες αντιδράσεις από τους εκπροσώπους του αθεϊστικού καθεστώτος. Στο μεταξύ στους διωγμούς προστίθεται και η πληγή της «ζώσης εκκλησίας» που σκοπό είχε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κράτους διαιρώντας τους κληρικούς και τους πιστούς, και να τους απομακρύνει από την αληθινή πίστη.

Σ' αυτή την εποχή των δοκιμασιών για την Εκκλησία, ο γιατρός συμμετείχε ενεργά στη ζωή της εκκλησίας. Όταν κατηγορήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν Ιννοκέντιος από τους σχισματικούς, ο γιατρός υπερασπίστηκε με σθένος την κανονική τάξη. Ο αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος, εντυπωσιασμένος από την παρρησία του Βαλεντίν, του προτείνει να γίνει ιερέας. Πράγματι, η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1921 μ.Χ. και μια εβδομάδα αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Το καλοκαίρι του 1923 μ.Χ. η «ζώσα εκκλησία» κάνει την επίθεσή της και εκτοπίζει τον επίσκοπο Ιννοκέντιο. Ο κλήρος και ο λαός της Τασκένδης, όντας στο έλεος των σχισματικών, εκλέγουν στη θέση του επισκόπου τον π. Βαλεντίν Βόινο - Γιασενέτσκι. Η κουρά του σε μοναχό έγινε κρυφά στο σπίτι του ιερέα - καθηγητή. Καταλληλότερο όνομα για το νέο επίσκοπο κρίθηκε εκείνο του αποστόλου, ευαγγελιστή, αγιογράφου και ιατρού Λουκά. Στη συνέχεια, ταξίδεψε ως Πεντζικέντ για να χειροτονηθεί επίσκοπος.

Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και πολύ σύντομα ο επίσκοπος Λουκάς συνελήφθη. Κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Στη φυλακή είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει και το σύγγραμμά του: «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων», το οποίο όμως δεν εκδόθηκε για πολλά χρόνια, παρόλη τη σημασία του για την ιατρική επιστήμη, επειδή ο συγγραφέας επέμεινε να γραφεί στο εξώφυλλο το αρχιερατικό του αξίωμα.

Στο διάστημα της απουσίας του οι εκπρόσωποι της «ζώσης εκκλησίας» κατέλαβαν τις εκκλησίες, μα ο λαός, πιστός στις συμβουλές του ποιμένα του, απείχε από τους ναούς. Λόγω της μεγάλης του επιρροής οι υπεύθυνοι της G.P.U. («Κρατική Πολιτική Διεύθυνση») αποφάσισαν να απομακρύνουν τον επίσκοπο Λουκά από την Τασκένδη. Την ώρα της αποχώρησής του πλήθος κόσμου στάθηκε στις γραμμές του τρένου προκειμένου να εμποδίσει την αναχώρηση. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις και ο επίσκοπος Λουκάς πήρε τον μακρύ και βασανιστικό δρόμο της εξορίας.

Φυλακίζεται κάτω από άθλιες συνθήκες στη Μόσχα. Εκεί διαπιστώνει τα πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή. Παρόλες τις κακουχίες, η συμπεριφορά του επισκόπου απέναντι σε όλους τους κρατουμένους προκαλούσε το σεβασμό ακόμη και των πιο αρνητικών.

Ενώ οι γιατροί βεβαίωναν πως η κατάσταση της υγείας του δεν το επιτρέπει, ο επίσκοπος Λουκάς αναχώρησε εξόριστος για τη Σιβηρία. Το καθεστώς τον εγκαθιστά στην πόλη Γενισέισκ, για να τον στείλει αργότερα ακόμη 2000 χλμ μακρύτερα στην πόλη Τουρουχάνσκ. Και στο νέο τόπο της εξορίας δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονταν, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες. Ο λαός του Τουρουχάνσκ τον περιέβαλλε με πολύ αγάπη και σεβασμό. Αυτό ήταν αρκετό για τους αθέους που σχεδίασαν νέα εξορία για τον επίσκοπο - γιατρό, αυτή τη φορά τον έστειλαν πέρα από τον αρκτικό κύκλο, στο χωριό Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει. Η υγεία του επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν πολύ επικίνδυνη για τη ζωή του. Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του. Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω τις αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, δύο μήνες αργότερα, με αιτία το θάνατο ενός αγρότη οι κάτοικοι του Τουρουχάνσκ ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν την επιστροφή του επισκόπου. Οι αρχές δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσουν. Έτσι ο επίσκοπος Λουκάς, που από όραμα είχε ειδοποιηθεί για το πέρας της δοκιμασίας του, επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ και συνέχισε απερίσπαστος τις ασχολίες του για οκτώ ακόμη μήνες, μέχρι, δηλαδή, το τέλος της εξορίας του.

Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν ξέχασε ποτέ τα παιδιά του και επικοινωνούσε μαζί τους όσο πιο συχνά μπορούσε.

Στο Κρασνογιάρσκ παρουσιάζεται στη G.P.U. για ανάκριση. Εκεί ο βοηθός του διοικητή ανακοίνωσε στον επίσκοπο πως μπορούσε να πάει όπου ήθελε, ήταν ελεύθερος. Όπως ήταν φυσικό ο επίσκοπος ξεκίνησε για την Τασκένδη. Δυστυχώς εκεί αντιμετωπίζει τις συκοφαντίες ακόμη και συνεργατών του, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση από την έδρα του επισκόπου.

Στην Τασκένδη συνεχίζει τις φιλανθρωπίες του, μα οι αντίπαλοί του δεν έπαψαν να ψάχνουν ευκαιρία για να τον διώξουν.

Η αφορμή δεν άργησε να βρεθεί και ο επίσκοπος βρέθηκε πάλι υπόλογος απέναντι στα κομματικά στελέχη. Ο σκοπός αυτή τη φορά ήταν να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από το ιερό του αξίωμα. Μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις και απεργίες πείνας και αφού πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, ο επίσκοπος, εξορίστηκε για μια ακόμη φορά στη Βόρεια Ρωσία. Οι δραστηριότητές του εκεί ενόχλησαν όχι μόνο τις αρχές αλλά και τους κατοίκους. Σύντομα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να πάει στο Λένινγκραντ.

Μετά την ανάρρωσή του πέρασε μια μακρά περίοδο δοκιμασιών και περιπλανήσεων. Οι εκπρόσωποι του Κόμματος πιέζουν τον επίσκοπο να εγκαταλείψει την ιερωσύνη. Στην περίοδο αυτή της πνευματικής δοκιμασίας αρχίζει να χάνει την όραση από το αριστερό μάτι λόγω αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα. Επίσης, τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» εκδίδονται χωρίς να αναγραφεί το αξίωμά του. Εν καιρώ επανακτά την εσωτερική γαλήνη, που είχε στερηθεί, και περνά δύο χρόνια ηρεμίας και ειρήνης κοντά στα παιδιά του.

Ο επίσκοπος Λουκάς ήταν 60 ετών, όταν συνελήφθη για τέταρτη φορά. Από το φάκελλο που διατηρούσαν στην Ασφάλεια, μπορούμε να γνωρίζουμε τις δραστηριότητές του. Ενώ από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, έδινε και το μισθό του σε αγαθοεργίες, δηλαδή βοηθούσε όσους φτωχούς, άπορους και εξόριστους ανθρώπους τύχαινε να γνωρίζει. Οι φιλανθρωπικές ενέργειές του ενόχλησαν και πάλι το καθεστώς που τον συνέλαβε εκ νέου και τον οδήγησε στη Σιβηρία.

Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 μ.Χ. τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο επίσκοπος - γιατρός, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών. Τα Κόμμα αναγνωρίζει την αξία του ως γιατρού και τον διορίζει αρχίατρο του στρατιωτικού νοσοκομείου και σύμβουλο όλων των νοσοκομείων της περιοχής. Παρόλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα.

Την Άνοιξη του 1942 μ.Χ. αλλάζει η στάση της πολιτείας απέναντι στον ίδιο, αλλά και απέναντι στην Εκκλησία. Σε όλη την επικράτεια της Ρωσίας ανοίγουν εκκλησίες και ο λαός βρίσκει καταφύγιο στους ναούς από την παραφροσύνη του πολέμου. Για να καλυφθούν οι υπάρχουσες ανάγκες ο επίσκοπος Λουκάς προάγεται σε αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ.

Οι Γερμανοί υποχωρούν και ο αρχιεπίσκοπος μεταφέρεται δυτικότερα, στο Ταμπώφ. Εκείνη την εποχή είναι υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία. Η Εκκλησία για να τον διευκολύνει τον μεταθέτει στην Αρχιεπισκοπή Ταμπώφ και Μιτσούρινσκ.

Το 1946 μ.Χ. ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς βραβεύθηκε με το βραβείο Στάλιν για την ηρωική εργασία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και για την μεγάλη προσφορά του στην ιατρική επιστήμη.

Στα 70 του χρόνια γίνεται αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Εκεί το έργο του είναι δύσκολο. Η φτώχεια έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά, στο σπίτι του, τους άπορους της περιοχής. Στρέφει το ενδιαφέρον του στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς τον αποκλείουν από κάθε επιστημονικό συνέδριο. Κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανοίξουν εκκλησίες. Ταυτόχρονα προσπαθεί να πατάξει την αμέλεια και την αδιαφορία των ιερέων τονίζοντας πως πρέπει οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους πιστούς. Παράλληλα εξασκεί το έργο του ιατρού προσφέροντας αναργύρως τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα άνθρωπο. Ακολουθώντας το υπόδειγμα του Θεανθρώπου όλη του τη ζωή «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος».

Με τη βελτίωση στις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους ο αρχιεπίσκοπος βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του ασχολία, δηλαδή το κήρυγμα. «Θεωρώ βασικό αρχιερατικό μου καθήκον να κηρύττω παντού και πάντα το Χριστό». Σημειώνει ο ίδιος. Από τα κηρύγματά του καταγράφηκαν περίπου 750, τα οποία αποτέλεσαν 12 τόμους (4500 σελίδες), και έχουν χαρακτηριστεί «εξαιρετικό φαινόμενο στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία».

Την Άνοιξη του 1952 επιδεινώνεται η όρασή του, ενώ στις αρχές του 1956 τυφλώνεται οριστικά.

Το 1953 μ.Χ. τον Στάλιν διαδέχεται ο Νικήτας Κρουτσώφ, ο οποίος ξεκίνησε νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας που κορυφώνονται το 1959 μ.Χ. Ο Αρχιεπίσκοπος μεριμνά για το ποίμνιό του και προσπαθεί να του δώσει κουράγιο.

Εκείνη την εποχή γράφει στο μεγαλύτερο γιό το Μιχαήλ: «Είναι όλο και πιο δύσκολο να διευθύνει κανείς τις υποθέσεις της Εκκλησίας. Οι εκκλησίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, δεν υπάρχουν ιερείς και ο αριθμός του όλο και ελαττώνεται...Κατά τόπους η αντίδραση φτάνει μέχρι εξεγέρσεως κατά της αρχιερατικής εξουσίας μου. Δεν μπορώ να το υποφέρω στα ογδόντα μου χρόνια. Αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου, συνεχίζω το δύσκολο έργο μου».

Η αγάπη του κόσμου προς τον αρχιεπίσκοπο Λουκά ήταν έκδηλη. Ακόμα και αλλόθρησκοι η άπιστοι τον έβλεπαν με σεβασμό.

Ο αρχιεπίσκοπος είναι ήδη 84 ετών. Διαισθάνεται πως το τέλος του πλησιάζει. Τα Χριστούγεννα του 1960 μ.Χ. λειτουργεί για τελευταία φορά και για τον καιρό που απομένει, περιορίζεται στο να κηρύττει. Τελικά την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961 μ.Χ., ημέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες της Αγίας Ρωσίας, κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκοπος - γιατρός Λουκάς Βόινο - Γιασενέτσκι. Παρά την έντονη αντίδραση των Κομματικών, η κηδεία του αρχιεπισκόπου μετατράπηκε σε λαϊκή επανάσταση. Η Ε.Π. Λέικφελντ περιγράφει: «Οι δρόμοι πλημμύρησαν από γυναικούλες με άσπρα μαντίλια στα κεφάλια. Προχώρησαν σιγά - σιγά μπροστά από τη σορό του Δεσπότη. Ακόμη και οι γερόντισσες δεν πήγαιναν πίσω. Τρείς σειρές τεντωμένων χεριών λες και οδηγούσαν το αυτοκίνητο. Ο δρόμος μέχρι και το κοιμητήριο ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα. Και μέχρι την πόρτα του κοιμητηρίου ακουγόταν πάνω από τα κεφάλια με τα άσπρα μαντίλια, ο ύμνος: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Ό,τι και να έλεγαν σε αυτό το πλήθος, όσο κι' αν προσπαθούσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν, η απάντηση ήταν μία, κηδεύουμε τον αρχιεπίσκοπό μας».

Το Νοέμβριο του 1995 μ.Χ. ανακηρύχτηκε άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Στις 17 Μαρτίου 1996 μ.Χ. έγινε με επισημότητα η ανακομιδή των λειψάνων του, που τέθηκαν για λαϊκό προσκύνημα στο ναό του κοιμητηρίου, αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Τα λείψανά του εξέπεμπαν μιάν άρρητη ευωδία, ενώ πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν θαυματουργικά. Τρείς μέρες αργότερα, στις 20 Μαρτίου 1996 μ.Χ., τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον Ι. Ναό Αγ. Τριάδος. Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου επέτειο της κοιμήσεώς του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο Άγιος Λουκάς ήταν στο Γενισέισκ επιχείρησε μια πρωτοποριακή και δυσκολότατη επέμβαση. Του έφεραν ένα νέο άνδρα με βαριά νεφρική ανεπάρκεια σε απελπιστική κατάστασή. Ο επίσκοπος γιατρός, μην έχοντας άλλη λύση, αποφάσισε να κάνει μια «ηρωική» επέμβαση κι επεχείρησε μεταμόσχευση νεφρού από μοσχάρι στο νεαρό ασθενή, παρά τα πενιχρά μέσα που διέθετε. Ο γιατρός που διηγήθηκε το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζει επιτυχημένη την επέμβαση, δίχως άλλες λεπτομέρειες για το πόσο έζησε ο ασθενης, τα μετεγχειρητικά προβλήματα κ.λπ. Παρόλο που ήταν η πρώτη εγχείρηση μεταμόσχευσης, δεν έγινε ευρύτερα γνωστή, προφανώς για πολιτικούς λόγους. Δεν θα έπρεπε να προβληθεί ένας «εχθρός του λαού»! Γι’ αυτό επίσημα ως πρώτη τέτοια εγχείρηση θεωρείται του καθηγητή Ι. Ι. Βορόνη το 1934 (μια δεκαετία μετά), όταν έκανε μεταμόσχευση νεφρού χοίρου σε μια γυναίκα με ουραιμία.


Ἀπολυτίκιον
Νέον ἅγιον τοῦ Παρακλήτου, σέ ἀνέδειξεν, Λουκᾶ ἡ Χάρις, ἐν καιροῖς διωγμῶν τε καί θλίψεων Νόσους μέν ὡς ἰατρός ἐθεράπευσας, καί τάς ψυχάς ὡς ποιμήν καθοδήγησας πάτερ τίμιε, ἐγγάμων τύπος καί μοναστῶν, πρέσβευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ιατρόν και ποιμένα, Λουκά τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Αρχιερέα λαμπρόν, τον βαστάσαντα Χριστού τα θεία στίγματα, τας εξορίας, τα δεινά, εγκλεισμούς εν φυλακαίς, τας θλίψεις και τα ονείδη, τον επ εσχάτων φανέντα, εν Ρωσία νέον Αγιον.

Κοντάκιον
Ἀνεδείχθης ἥλιος, νυκτί βαθεῖα, διωγμοῦ, μακάριε, διό καί θάλπος νοητόν, τό ἐκ Θεοῦ σύ ἐξέχεας, χειμαζομένοις, Λουκᾶ πανσεβάσμιε.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
Συμφερουπόλεως Λουκάν τόν αρχιποίμενα, και ιατρόν τον επιστήμονα τον άριστον, οι φιλάγιοι υμνήσωμεν εγκαρδίως, εν Ρωσία γαρ βιώσας ώσπερ άγγελος, ωμολόγησε Χριστού το θείον όνομα. Διο κράζομεν, χαίροις πάτερ αοίδιμε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις της Ρωσίας νέος βλαστός, και των θεραπευομένων ο προστάτης και βοηθός, χαίροις Εκκλησίας Χριστού ο Ιεράρχης, Λουκά ποιμήν θεόφρον, αξιοτίμητε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐπισκόπων ὁ κοινωνός, τῆς Ρωσίας πάσης, ὁ θεόσοφος ἰατρός, χαίροις τῆς Κριμαίας, ὁ θεῖος Ποιμενάρχης, Λουκᾶ τῶν Ορθοδόξων ὁ νέος Ἅγιος. 

πηγή:

Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως (βίντεο)

11 Ιουν 2018

Θα εύχεστε όλα αυτά να είναι επιστημονική φαντασία: Τι αναγνωρίζουν πλέον στους ανθρώπους (ΒΙΝΤΕΟ)



του Κίμωνα Χαραλάμπους

Ο χρόνος κυλάει και μαζί του προχωρά η τεχνολογία.

Προφανώς και είναι ευχάριστο αυτή να προοδεύει και εμείς να απολαμβάνουμε τα επιτεύγματά της.

Ωστόσο, ποιοι την διαχειρίζονται και για ποιόν σκοπό;

Ερευνητές του University of Manchester, σε συνεργασία με επιστήμονες του Universidad Autonoma de Madrid, ανέπτυξαν ένα βιομετρικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που μπορεί να αναγνωρίζει ένα άτομο από τα βήματα και τον τρόπο περπατήματός του!

Ναι καλά διαβάσατε!

Συγκεκριμένα, το σύστημα μπορεί να αναγνωρίσει το άτομο απλά από τη στιγμή που πατά ένα ειδικό «πλακάκι» πίεσης στο πάτωμα, αναλύοντας 3D και χρονικά δεδομένα.

Όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική», η οποία αναδεικνύει το θέμα στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο IEEE Transactions on Pattern Analysis and Machine Intelligence (TΡAMI) νωρίτερα μέσα στο έτος και υποδεικνύουν πως, κατά μέσο όρο, το συγκεκριμένο σύστημα ήταν σε θέση να ταυτοποιεί επιτυχώς σχεδόν στο 100% των περιπτώσεων, με ποσοστό λάθους μόλις 0,7%.

Τι σημαίνει αυτό για όλους εμάς;

Μέχρι στιγμής, στον χώρο των βιομετρικών συστημάτων ασφαλείας κυριαρχούν τα δακτυλικά αποτυπώματα, η αναγνώριση προσώπου και η σάρωση ματιού.

Ωστόσο, όπως ο Δημοσθένης Λιακόπουλος εδώ και πολύ καιρό έχει προειδοποιήσει σε βιβλία και εκπομπές του, έρχονται ή μάλλον ήρθαν πλέον τα αποκαλούμενα «συμπεριφορικά» βιομετρικά, όπως η αναγνώριση βαδίσματος ή η ανίχνευση διάθεσης.

Είναι και αυτά σε θέση να εντοπίζουν μοναδικές «υπογραφές», όπως αυτές προκύπτουν από την συμπεριφορά και την κίνηση ενός ατόμου.

Όπως χαρακτηριστικά είναι γραμμένο στο βιβλίο «Απόδραση από τον Πλανήτη Φυλακή»:


«Στην κοινωνία που έρχεται, δεν θα μπορείτε να περπατάτε πότε αργά και πότε γρήγορα. Δεν θα μπορείτε να τρέξετε. Δεν θα μπορείτε να αλλάξετε απότομα πορεία στον δρόμο σας, ούτε και να κάνετε απότομες κινήσεις διότι αυτό θα είναι παραβατική συμπεριφορά».


Να λοιπόν που ήρθε το σύστημα αναγνώρισης βαδίσματος. Ένα νευρικό περπάτημα θα είναι αρκετό, προκειμένου να είναι κάποιος ύποπτος, ενώ όλο και περισσότεροι θεωρούν φυσιολογικό το να παρακολουθούνται τα πάντα χάριν της… ασφάλειας.

Η ομάδα των ερευνητών δοκίμασε τα δεδομένα αυτά χρησιμοποιώντας έναν μεγάλο αριθμό από αποκαλούμενους «εξαπατητές», και έναν μικρό αριθμό χρηστών σε τρία διαφορετικά σενάρια πραγματικού κόσμου, σε σημεία ελέγχου αεροδρομίων, σε χώρους εργασίας και σε οικιακό περιβάλλον.

Για τους σκοπούς του συγκεκριμένου συστήματος τεχνητής νοημοσύνης, οι ερευνητές δημιούργησαν τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων με βαδίσματα στην ιστορία, με περίπου 20.000 «σήματα» βαδίσματος από 127 άτομα. Για τη συγκέντρωση αυτών των δεδομένων, η ομάδα χρησιμοποίησε αισθητήρες πατώματος και κάμερες υψηλής ανάλυσης.

New AI Tech Can Identify People By The Way They Walk

πηγή: el.gr

10 Ιουν 2018

Η καταγωγή των Σκοπιανών... ''Ες αεί κιβδηλοποιοί ή περί ψευτομακεδόνων''





Εδώ και περίπου 16 χρόνια, μετά τον εμφύλιο και τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, αναδύεται ένα ζήτημα, για το οποίο - αν και μας αφορούσε άμεσα - αδιαφορούσαμε εσκεμμένα ή αθέλητα: το Μακεδονικό. Η κρατική (κυρίως) αυτή νάρκωση φαίνεται από το γεγονός ότι μέχρι και την ανακίνηση του θέματος με την ανεξαρτητοποίηση των Σκοπίων, ουδέποτε στη σχολική ζωή, σε καμία από τις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες δε θυμόμαστε να έχουμε ακούσει κάτι για τη διαστρέβλωση αυτή που έχει τις ρίζες της στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Οι σλαβογενείς λοιπόν βόρειοι γείτονές μας διεκδικούν. Ή μάλλον, απαιτούν. Ως θρασείς απατεώνες, αυτοαποκαλούνται και πέτυχαν να ονομάζονται και από άλλες χώρες ως «Μακεδόνες», εκμεταλλευόμενοι τους εξής παράγοντες:

α) Το γεγονός ότι κατοικούν σε γεωγραφικό χώρο μέρους της αρχαίας Μακεδονίας,

β) Τα συμφέροντα των δυνάμεων στην περιοχή, και 

γ)την απίστευτη προπαγάνδα που ασκήθηκε και ασκείται ακόμα μέσα από τα σχολεία των Σκοπίων για τη διαμόρφωση «μακεδονικής» συνείδησης και ταυτότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (την πίστη των Σκοπιανών ότι κατάγονται από τους αρχαίους Μακεδόνες, αλυτρωτικές βλέψεις, κλπ.). Αλλά ας δούμε συνοπτικά την προσπάθειά τους αυτή.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας με τον Τίτο, είχε αναπτύξει ισχυρή αντίσταση και για τη μελλοντική συνοχή της Γιουγκοσλαβίας, οργάνωσε σχέδιο για να αποτραβήξει τους κατοίκους της περιοχής από την επιρροή των Βουλγάρων διαμορφώνοντας συνείδηση ξεχωριστής εθνότητας και ονομάζοντάς τους «Μακεντόντσι». Έτσι, ένιωθαν ότι αποκτούσαν δική τους οντότητα, ξεχωριστή και από τους Σέρβους και από τους Βουλγάρους. Ακολουθεί η προσπάθεια μιας «κομμουνιστικής Βαλκανικής», που απεργάστηκε ανεπιτυχώς σχέδιο αυτόνομης Μακεδονίας στα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας. Με τη λήξη όμως του εμφυλίου (1949), το θέμα θεωρήθηκε λήξαν και συνέχισε μόνο ως εσωτερικό πρόβλημα της Γιουγκοσλαβίας.

Για να μην ολισθαίνει ο πληθυσμός της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» προς φιλοβουλγαρικές εκδηλώσεις, το γιουγκοσλαβικό κράτος προπαγάνδιζε έντονα την «μακεδονική» τους ταυτότητα. Δημιούργησε κρατική υπόσταση («μακεδονική» βουλή, κυβέρνηση, Ακαδημία και άλλα ιδρύματα), κατασκεύασε «μακεδονική» γλώσσα με βάση τις σλαβο - βουλγαρικές διαλέκτους της περιοχής, αναγνώρισε Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη «Μακεδονική» Εκκλησία και φυσικά οι ιστορικοί  επανερμήνευσαν την ιστορία της Μακεδονίας με τρόπο που να εξυπηρετεί τους σκοπούς τους. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή στον 7ο αι. μ.Χ., όπου και βρήκαν τους Μακεδόνες, οι οποίοι όμως δεν ήταν Έλληνες, αλλά ξεχωριστός λαός. Τα ελληνικά στοιχεία στην αρχαία Μακεδονία τα θεωρούν εισηγμένα από τον ελληνικό νότο και τις βόρειες αποικίες του. Επήλθε λοιπόν η ανάμειξη Σλάβων - Μακεδόνων και το νέο Σλαβομακεδονικό έθνος που γεννήθηκε νομιμοποιείται να διεκδικεί τη μακεδονική κληρονομιά!!

Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι πρόκειται για πλήρη διαστρέβλωση της ιστορικής δεοντολογίας. Χρέος μας λοιπόν είναι να διαβάζουμε σωστά την Ιστορία ώστε να μη μας λείπουν τα επιχειρήματα εναντίον της άθλιας αυτής προπαγάνδας.

Πρώτα - πρώτα στις αρχαίες πηγές, πουθενά δεν αμφισβητείται η ελληνικότητα των Μακεδόνων. Ο Ησίοδος, ο Ηρόδοτος και ο Ελλάνικος τους συνδέουν γενεαλογικά με τους Δωριείς ή τους Αιολείς. Ο Ηρόδοτος ακόμη αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος Α΄ έγινε δεκτός στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου ως γνωστό αγωνίζονταν μόνο Έλληνες. Ο ίδιος Μακεδόνας βασιλιάς κατά τους Περσικούς πολέμους και μιλώντας στους Έλληνες του νότου τόνιζε: «γιατί κι εγώ Έλληνας είμαι στην καταγωγή από τα παλιά χρόνια και δε θα ήθελα να δω την Ελλάδα υπόδουλη αντί ελεύθερη». Ο δε Θουκυδίδης αποκαλεί τους βασιλείς της Μακεδονίας «Τημενίδες», δηλαδή απογόνους του Τημενού από το Άργος.

Οι Σκοπιανοί βασίζουν την επιχειρηματολογία τους και στο ότι ο Δημοσθένης αποκαλεί τον Φίλιππο «βάρβαρο». Αυτό όμως στην αρχαία Ιστορία είναι συχνό φαινόμενο και ο Δημοσθένης ηγούνταν της αντιμακεδονικής μερίδας στην Αθήνα. Όμως είναι αδιανόητο να πιστέψουμε ότι οι φιλομακεδόνες στην Αθήνα (ανάμεσά τους οι ρήτορες Αισχίνης και Ισοκράτης) ήθελαν για αρχηγό των Ελλήνων έναντι των Περσών ένα βάρβαρο, έναν αλλόφυλο. Το ότι οι Μακεδόνες υστερούσαν πολιτιστικά σε σχέση με τους Αθηναίους είναι ένα άλλο ζήτημα, άσχετο προς την καταγωγή τους.

Άλλη αβάσιμη θεωρία υποστηρίζει ότι, ναι μεν η άρχουσα τάξη ήταν ελληνικής καταγωγής, αλλά ο λαός είχε άλλη, ξεχωριστή καταγωγή: ιλλυρική π.χ. ή θρακική. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα στην αρχαιότητα όπου μια μικρή ομάδα ξένων ασκεί βασιλική εξουσία σε ένα λαό εμπειροπόλεμο και αυτός ο λαός δεν προσπάθησε να απαλλαγεί από τους ξένους αυτούς άρχοντες.

Συνεχίζουμε με τον Αλέξανδρο Γ΄ τον Μέγα. Τι έγραφε στον Δαρείο όταν προέλαυνε μέσα στο περσικό κράτος; «Οι πρόγονοί σας εκστράτευσαν στη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα και μας κακοποίησαν χωρίς να έχουν αδικηθεί πιο μπροστά από μας. Εγώ λοιπόν, αφού ανέλαβα την ηγεμονία των Ελλήνων, επιθυμώντας να τιμωρήσω τους Πέρσες για τα τότε κακουργήματά τους εκστρατεύω τώρα...». Στη σκέψη του είναι φανερό ότι η Μακεδονία υπάγεται στο εύρος της Ελλάδας.

Αν αλήθευε κάτι από την ψευτο - ιστορία των Σκοπιανών, θα έπρεπε σε κάποια από τις άπειρες συναντήσεις Ελλήνων και Μακεδόνων να εμφανιστεί πρόβλημα ασυνεννοησίας ή ανάγκης διερμηνέα. Είδαμε όμως πώς μίλησε ο Αλέξανδρος Α΄. Ο Δημοσθένης ονόμαζε το Φίλιππο βάρβαρο, αλλά για τη γλώσσα του κανένας υπαινιγμός. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος ο Μέγας διέταξε να μεταφράσουν στα ελληνικά μια ξενόγλωσση επιγραφή για να μπορούν να τη διαβάζουν οι στρατιώτες του. Στα ελληνικά. Όχι στα ελληνικά και στα μακεδονικά. Και στο στρατό του υπηρετούσαν κατά κύριο λόγο Μακεδόνες. Ο ίδιος συγγραφέας μας πληροφορεί ότι προκειμένου ο Αλέξανδρος να εντάξει στο στρατό του τριάντα χιλιάδες Πέρσες «εκέλευσε γράμματα μανθάνειν ελληνικά και μακεδονικοις όπλοις εντρέφεσθαι.». Και φυσικά την ελληνική γλώσσα διέδωσε στις χώρες που κατέκτησε.

Επιπλέον γνωρίζουμε ότι ο Ευριπίδης έγραψε και δίδαξε έργα του στην αυλή του Αρχελάου, ο Αριστοτέλης δίδαξε τον Αλέξανδρο, η λέξη «Μακεδνός» και «έθνος Μακεδνόν» αναφέρεται στον Όμηρο, τα ονόματα «θεών» είναι κοινά, τα τοπωνύμια (Άργος, Πέλλα, Γορτυνία κλπ) και τα ονόματα ανθρώπων (Αλκέτας, Πευκόλαος, Βερενίκη κλπ) είναι ελληνικά. Όλα αυτά οφείλονται σε εξελληνισμό των Μακεδόνων ή στο ότι ήταν Έλληνες; Ποιο κίνητρο είχαν να εξελληνιστούν; Οι σχέσεις τους με τους Έλληνες του νότου ήταν κατά βάση εχθρικές. Γιατί να πάρουν ελληνικά ονόματα, αν δεν ήταν Έλληνες;

Προχωρώντας χρονικά, τα επιχειρήματα δε λείπουν από καμία εποχή. Στους Βυζαντινούς χρόνους ο όρος «Μακεδονία» είχε έννοια γεωγραφική και όχι εθνική. Έχουμε «μακεδονική δυναστεία», αλλά ο γενάρχης της Βασίλειος Α΄ ήταν από τη Θράκη. Το 1346 στα Σκόπια ο περίφημος Σέρβος βασιλιάς Στέφανος Ούρεσις Δουσάν στέφθηκε αυτοκράτορας Σέρβων, Ρωμαίων, Βουλγάρων και Αλβανών. Αν υπήρχε αυθύπαρκτη μακεδονική εθνότητα, οπωσδήποτε θα πρόσθετε και τους Μακεδόνες, αφού είχε κατακτήσει σχεδόν όλη τη Μακεδονία.

Υπάρχει και μια ζώσα υπερχιλιετής μαρτυρία: το Άγιο Όρος. Υπάρχουν εκεί μονές ελληνικές, σερβικές, βουλγαρικές, ρουμανικές και ρωσσικές. Γιατί όχι και μακεδονική; Γιατί στα έγγραφα του Αγίου Όρους δε μνημονεύεται μακεδονική εθνότητα ενώ η ίδια η χερσόνησος ανήκει στο μακεδονικό χώρο και οι περισσότεροι μοναχοί προέρχονταν από τη Μακεδονία; Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα έγγραφο συντεταγμένο στη «μακεδονική» γλώσσα;

Το ίδιο παρατηρούμε και στα τουρκικά έγγραφα. Οι πληθυσμοί της Μακεδονίας αναγράφονται: Ρουμ ή Γιουνάν (Έλληνες), Μπουλγκάρ (Βούλγαροι), Σέρμπ (Σέρβοι), Ουλάχ (Βλάχοι), Ερμένι (Αρμένιοι), Γιαχουντί (Εβραίοι). Πουθενά ο όρος «Μακεντόν» σαν υποδηλωτικό εθνότητας. Και ο περίφημος Τούρκος περιηγητής Εβλιά Τσελεμπή στα 1669 ταξιδεύοντας στη Μακεδονία μιλάει για τους πληθυσμούς της, Τούρκους, Έλληνες, Βουλγάρους, Αλβανούς. Δε διακρίνει όμως ιδιαίτερη μακεδονική εθνότητα.

Εάν υπήρχε μακεδονικός λαός με συνείδηση αυθυπαρξίας, είναι σίγουρο ότι ο Ρήγας Φερραίος, ένα πνεύμα κατ΄εξοχήν αντι - εθνικιστικό, θα έκανε λόγο στο «Θούριο» περί Μακεδόνων. Κι όμως, ενώ καλεί τους πάντες, ακόμη και τους Αρμενίους και τους Αιγυπτίους (Αράπηδες) να εξεγερθούν κατά του Σουλτάνου, αγνοεί τους Μακεδόνες (όπως και τους Θράκες, Ηπειρώτες, Θεσσαλούς), όχι γιατί δεν υπήρχαν, αλλά γιατί τους θεωρούσε τμήμα του Μείζονος Ελληνισμού. Στη συνέχεια, στους αγώνες κατά των Τούρκων, όλοι σχεδόν οι βαλκανικοί λαοί ανέπτυξαν μικρή ή μεγάλη αντίσταση. Αναφέρονται αγώνες των Ελλήνων, των Σέρβων, των Βουλγάρων, των Αλβανών. Μόνο αγώνες των Μακεδόνων δεν αναφέρονται. Όχι γιατί οι απόγονοι του Αλεξάνδρου ήταν δειλοί αλλά γιατί απλώς δεν υπήρχε αυτόνομη μακεδονική εθνότητα. Οι κάτοικοι της Μακεδονίας ήταν Έλληνες, Βούλγαροι ή Σέρβοι.

Γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι η δόλια προπαγάνδα και ψευδο - ιστορία των γειτόνων προσκρούει σε αδιάσειστα ανά τους αιώνες στοιχεία. Η Ιστορία είναι εδώ και τους ξεγυμνώνει. Όμως κοντά στις 120 χώρες τους έχουν αναγνωρίσει ως «Μακεδονία». Τι συμβαίνει; Άλλη ιστορία διαβάζουν οι κυβερνήτες τους; Είναι αμόρφωτοι ή απλά αδιάφοροι; Ή μήπως υπάρχουν συμφέροντα και δέχονται έξωθεν εντολές; Εμείς φροντίσαμε να τους γνωρίσουμε το ιστορικό μας δίκιο; Όπως και να έχουν τα πράγματα, φτάσαμε σε κρίσιμη καμπή. Η απόφαση για την οριστική τους ονομασία, η επιλογή του βέτο, οι ισχυρές πιέσεις που έχουμε τη δυνατότητα να ασκήσουμε καθημερινά απασχολούν τον τύπο.

Όμως η αναγνώριση του όρου «Μακεδονία» στην επίσημη ονομασία των Σκοπίων κρύβει πολλούς κινδύνους για το μέλλον. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να προσυπογράψουμε μια τέτοια απόφαση. Και είναι βέβαιο ότι τη δική μας συναίνεση θέλουν. Ακόμη κι αν όλος  ο κόσμος τους αναγνωρίσει και τους ονομάζει «Μακεδόνες», αν δεν το κάνουμε εμείς δεν θα πετύχουν τίποτα. Ας θυμηθούμε τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Όλοι οι παριστάμενοι, ακόμα και ο αυτοκράτορας, στη Φεράρα - Φλωρεντία προσκύνησαν τον Πάπα. Ο Πάπας όμως όταν πληροφορήθηκε ότι ο Μάρκος δεν υπέγραψε, είπε: «ουδέν εποιήσαμεν». Και ο λαός της Κωνσταντινούπολης ουδέποτε αναγνώρισε την ένωση. Έτσι και σήμερα. Μόνο από μας περιμένουν τη νομιμοποίησή τους. Αλλιώς θα παραμένουν ες αεί κιβδηλοποιοί. Και οι δημοσκοπήσεις στη Βόρεια Ελλάδα δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού λέει όχι σε ονομασία που εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία». Ας μας ακούσουν οι υπεύθυνοι...

πηγή: impantokratoros.gr

Ετυμολογία του ονόματος Μακεδονία:

Τι σημαίνει το όνομα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ?

1 Ιουν 2018

Η σύμπτωση που συνδέει όλους όσους αποφασίζουν για το μέλλον της Ευρώπης



Ο πίνακας από το Vocal Europe δείχνει κάτι εντυπωσιακό. Όλοι όσοι σήμερα αποφασίζουν για το μέλλον των παιδιών μας, δεν έχουν παιδιά. 

Οι πρωταγωνιστές των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και στην ΕΕ μπορεί να εκφράζουν τις αγωνίες τους για τις επόμενες γενιές,αλλά όπως και να το κάνουμε είναι λόγο δύσκολο να καταλάβουν τι σημαίνει αγωνία για την επόμενη γενιά.


Όπως και να ΄χει είναι μάλλον περίεργο όλοι όσοι αποφασίζουν για εμάς και όπως ξέρουμε αποφασίζουν σχεδόν πάντα λάθος, να μην έχουν παιδιά.

πηγή: tilestwra