Σήμερα, με την ίδια υπερηφάνεια αντιμετωπίζει την κατοχή, αλλά με «ηγέτες» που φρόντισαν να εξάγουν τις καταθέσεις τους πριν αναγγείλουν τα μέτρα. Αλλά και που αυτοί ήσαν που λειτούργησαν επί χρόνια ως Πέμπτη Φάλαγγα με τον μικροκομματισμό τους, προετοιμάζοντας το έδαφος για να πατήσει το πόδι του ο κατακτητής.
Τότε ο αντίπαλος -μια βρετανική ταξιαρχία- δεν μπόρεσε να καθυποτάξει τους Ελληνοκύπριους, ούτε να συλλάβει φυσικά τον αρχηγό τους. Μάλιστα, ούτε το όνομά του δεν θα μάθαινε, αν δεν το απεκάλυπτε ο γεν. γραμ. του ΚΚΕ Ζαχαριάδης σε ραδιοφωνική ομιλία του (και στη συνέχεια, το κομματικό όργανο του ΑΚΕΛ «Ν. Δημοκράτης» δημοσίευσε την ομιλία του για να το πληροφορηθούν όλοι στην Κύπρο. Γι’ αυτό και το BBC στις 29 Αυγούστου 1956, επαίνεσε το ΑΚΕΛ).
Σήμερα, ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος. Και έχει συμμάχους όσους θέλουν να υφαρπάσουν τα ιμάτια της Κύπρου βάζοντας κλήρο. Σημαντική όμως ομοιότητα, ότι τότε και τώρα η επίσημη Ελλάδα δεν κινήθηκε. Ο Γεώργιος Γρίβας στα Απομνημονεύματά του παραθέτει πληθώρα στοιχείων, όπου στα λόγια οι Έλληνες πολιτικοί εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους στην Κύπρο, αλλά οι πράξεις τους δεν είχαν την ίδια κατεύθυνση (καλή ώρα…).
Η Κύπρος κατακτήθηκε από τους Ενετούς το 1489, οι οποίοι ηττήθηκαν από τους Οθωμανούς το 1571. Το 1878, στο Συνέδριο του Βερολίνου, έγινε «ανατολίτικο παζάρι» μεταξύ του Σουλτάνου και του Ισραηλίτη πρωθυπουργού της Βρετανίας, Ντισραέλι. Ο πρώτος παραχώρησε την Κύπρο στον δεύτερο, με αντάλλαγμα να διατηρήσει τα εδάφη της στα Βαλκάνια.
Υπό την κατοχή των Βρετανών έμεινε η Κύπρος έως το 1960. Δυο φορές οι Βρετανοί ενέπαιξαν τους Κυπρίους -στους δυο παγκόσμιους πολέμους- δίνοντάς τους την υπόσχεση της Αυτοδιάθεσης αν πολεμούσαν μαζί τους εναντίον των Γερμανών. Οι Κύπριοι τήρησαν την υπόσχεσή τους, οι Βρετανοί όχι, ως Βρετανοί άλλωστε.
Άλλες τρεις φορές αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τα δημοψηφίσματα που διεξήγαγαν οι Κύπριοι, με σκοπό την Ένωση με την Ελλάδα. Το 1921 -με αφορμή την 100ετηρίδα της εθνεγερσίας του 1821-, το 1930 -όπου οι Βρετανοί κατέστειλαν βίαια έναν περιορισμένο ξεσηκωμό των Κυπρίων και το 1950.
Στις 15 Ιανουαρίου 1950, ο Κυπριακός λαός ψήφισε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, σε ποσοστό 95,7%. Το αποτέλεσμα έφερε στην Ελλάδα ο τότε αρχιεπίσκοπος Κύπρου, η οποία απρόθυμη -όπως είχε δηλώσει ο Πλαστήρας- αλλά συρόμενη ουσιαστικά εκ της ανάγκης έφερε το θέμα στον ΟΗΕ, το 1954, με τον Παπάγο, για να εισπράξει την μήνη των Βρετανών.
Οι Άγγλοι βέβαια, τήρησαν και πάλι αρνητική στάση. Στις 28 Ιουλίου 1954, ο Υφυπουργός Αποικιών, Χένρυ Χόπκινσον, ανέφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία, και γι' αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης. Στις δε 17 Δεκεμβρίου 1954, η Γ.Σ. του Ο.Η.Ε. απέρριψε την αίτηση της Ελλάδας.
Έτσι ξεκίνησε, την 1η Απριλίου 1955, η δράση της Ε.Ο.Κ.Α., με αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα, με το ψευδώνυμο «Διγενής». Στον αγώνα αυτόν αναδείχθηκαν αγωνιστές, οι οποίοι με αυταπάρνηση προσέφεραν τη ζωή τους στην πατρίδα, είτε πέφτοντας νεκροί στα πεδία των μαχών, είτε ξεψυχώντας από τα βασανιστήρια, ή με απαγχονισμό.
Τώρα, η Κύπρος καλείται να αντιμετωπίσει άλλον, πιο ύπουλο εχθρό. Καμιά σημασία που δεν κρατά πολεμικά όπλα. Το είχε πει ο Κλεμανσώ, ότι «το μέταλλο των κανονιών είναι το ίδιο με το μέταλλο της πένας των διπλωματών», ο δε υπογραφόμενος παράφρασε στα καθ’ ημάς «με την πένα των Τραπεζιτών».
Οι Κύπριοι όμως εξακολουθούν να διατηρούν πατριωτικό φρόνημα, έχουν μέσα τους ασίγαστο το πάθος για την ελευθερία και διακρίνονται για την αγωνιστικότητά τους. Δυστυχώς, έχουν της ίδιας ποιότητας πολιτικούς με τους Ελλαδίτες, αλλά εκεί, το μικρόβιο του ανελληνισμού δεν πρόφτασε να κάνει την ίδια ζημιά που έκανε εδώ. Γι’ αυτό και ο αγώνας τους -έστω και σε μάκρος χρόνου- θα στεφθεί πάλι από επιτυχία.
Ο Μακεδών – voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου