Γρηγόρης Αυξεντίου - 3 Μαρτίου 1957
Σήμερα, πριν από 48 χρόνια ένας πραγματικός Έλληνας, ένας Κύπριος λεβέντης θυσιάστηκε για την πατρίδα του και για τα ιδεώδη, τα αγνά, τα ελληνικά, της ελευθερίας.
Μακάρι ο θάνατος του να αποτελέσει πηγή δύναμης για τους αγώνες που καταβάλλει σήμερα ο κυπριακός λληνισμός, για την υλική αλλά και πνευματική επιβίωση του.
Παραθέτω ένα ωραίο ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για τον μεγάλο αυτό Άνδρα:
Αποχαιρετισμός
(Ο Γ. Αυξεντίου, αποκλεισμένος
στη σπηλιά του της Μονής Μαχαιρά Μονολογεί)
………………………………………………………
“Κι αλήθεια, ξέχασα να σας πω το κυριότερο,-που μόλις τώρα
το’ μαθα-
δεν είναι τόσο δύσκολος ο θάνατος. Το αντίθετο μάλιστα.
Και σας βεβαιώνω τώρα με το αίμα μου:
ποτέ δεν ήταν τόσο ευτυχισμένος ο Χριστός
όσο την ώρα που το τελευταίο καρφί τον άφησε ακίνητο, χωρίς
να τον σκοτώσει,
για να κοιτάξει κατάματα τον ουρανό και τη θυσία του,
ποτέ ο Προμηθέας δεν αντίκρυσε τόσο γαλήνια κι ολόφωτα τον
κόσμο
όσο την ώρα που το ράμφος του όρνεου βρήκε τα μάτια του,
ξέροντας, τότε μόνο, πως είχε αξιωθεί να δώσει το φώς και τη
φωτιά στον άνθρωπο…”
……………………………………………………………
“Με τούτη την αγάπη, λέω, πως μια μέρα, οι ξυλινοι σταυροί
θα μπουμπουκιάσουν τριαντάφυλλα -ναι, κι ο δικός μου ο
σταυρός, ο καμένος, ο πέτρινος
με τούτη λέω την αγάπη μια μέρα θα λυγίσουμε
κείνους που φέρνουν τ’ άδικο και σπέρνουνε το μίσος. Τούτη είναι
η εντολή μου -
μ’ολο που αυτή την ώρα δεν το 3έρω το μίσος
σα να μην το’ μαθα ποτές ή να το ξέχασα.Γειά σας.”
…………………………………………………………
“O άνθρωπος είναι πιο τρανός απ’ την καθημερινή την έγνοια του.
Κι έλεγα πάλι που άνθρωπος αρχίζει από την έγνοια του για
το ψωμί
Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ’τη σκλαβιά του,
από σκλαβιά σε σκλαβιά, από ξεσκλάβωμα σε ξεσκλάβωμα,
απ’ το ξεσκλάβωμα της πατρίδας, στο ξεσκλάβωμα του κόσμου,
ώσπου να νιώσει, μπαίνοντας ίσα στον ουρανό,
να αχνίζει το φεγγαρι στο κόρφο του,
ώσπου να κλάψεις μια νύκτα για από αγάπη για όλο τον κόσμο…”
