Τον Σεπτέμβριο του 1957, o 14χρονος Τζιμ Μόρισον μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αλαμέντα του Σαν Φρανσίσκο.
Τον ίδιο μήνα εκδόθηκε το βιβλίο του Τζακ Κέρουακ, “On the Road”. Ο Κέρουακ και η ελευθερία των μπήτνικ επηρέασαν τον έφηβο για την υπόλοιπη ζωή του. Σύχναζε έξω από το βιβλιοπωλείο “City Lights”, που διαφήμιζε ότι πουλούσε απαγορευμένα βιβλία και περίμενε μέχρι να δει κάποιον αγαπημένο του συγγραφέα. Πέτυχε τον ποιητή Λόρενς Φερλινγκέτι, που ήταν και ένας απ’ τους ιδιοκτήτες του βιβλιοπωλείου και τον πλησίασε διστακτικά. Πρόλαβε να του πει μόνο “Γεια σου”, πριν χάσει το θάρρος του και εξαφανιστεί τρέχοντας. Άλλοι αγαπημένοι ποιητές ήταν ο Κένερ Ρέξροθ και ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, η εικόνα του οποίου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό του ως ένας θλιμμένος απατεώνας. Ο μυστηριώδης καλλιτέχνης Ο Τζιμ, ήδη από το σχολείο, ήταν από τους πιο δημοφιλείς ταραξίες της τάξης. Φώναζε αστεία μέσα στο μάθημα, κορόιδευε τους καθηγητές και έστηνε ολόκληρα σκετς, μιμούμενος διάσημες προσωπικότητες. Του άρεσε να είναι το κέντρο της προσοχής, αλλά και να μένει μόνος του, μυστηριώδης και ανεξάρτητος. Όταν κανόνιζε βόλτες με τους συμμαθητές του, πολύ συχνά θα χανόταν μόνος του και θα επέστρεφε στην παρέα, λίγο πριν φύγουν για το σπίτι. Παρά τις αταξίες του, ο Τζιμ ήταν ένας απ’ τους καλύτερους μαθητές του σχολείου. Έπαιρνε επαίνους, έγραφε άριστα στις εξετάσεις και το IQ του υπολογιζόταν στο 149. Διάβαζε μανιωδώς, αλλά όχι τα σχολικά βιβλία. Λάτρευε τα γραπτά του Νίτσε και το “Βίοι Ευγενών Ελλήνων” του Πλούταρχου. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας από τους ήρωές τους. Θαύμαζε τις ικανότητές του, το γεγονός ότι έζησε λίγο και έντονα, ότι ήθελε τον κόσμο και τον κατέκτησε, (σχετική και η φράση του: we want the world and we want it now). Έτσι πολλοί ερευνητές της ζωής του λένε οτι η διάσημη στάση του σώματός του, δεν είναι τυχαία. Συνήθιζε να κλίνει το κεφάλι του προς την αριστερή πλευρά, όπως εμφανίζεται σε πολλούς ανδριάντες του Αλέξανδρου. Mελετούσε την αρχαία ελληνική γραμματεία και από το μύθο του Οιδόποδα εμπνεύσθηκε το στίχο Father, yes son, I want to kill you Mother, I want to fuck you, στο τραγούδι «The End». Ο «ποιητής» Σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν πια πήγε στο κολέγιο να σπουδάσει σκηνοθεσία, ο Τζιμ ήταν απ’ τους λίγους που διάβασαν και κατανόησαν τον “Οδυσσέα” του Τζέιμς Τζόις. H προτομή του Μ.Αλέξανδρου, όπου γέρνει το κεφάλι αριστερά Ο μυστικισμός και η μαγεία ήταν πάντα ένα από τα ενδιαφέροντα του Μόρισον, που καλλιέργησε κυρίως στο κολέγιο. Ο καθηγητής του στη φιλολογία είπε: “Όσα διάβαζε ήταν τόσο περιθωριακά ή πρωτοποριακά που έβαλα ένα συνάδελφο που πήγαινε στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, να ελέγξει αν τα βιβλία στα οποία αναφερόταν ο Τζιμ, υπήρχαν πραγματικά. Υποπτευόμουν πως τα σκάρωνε ο ίδιος, καθώς ήταν αγγλικά βιβλία γύρω από τη δαιμονολογία του 16ου και 17ου αιώνα. Δεν τα είχα άκουσε ποτέ μου. Όμως υπήρχαν πράγματι. Η βιβλιοθήκη του Κογκρέσου θα ήταν η μοναδική πηγή”. Ο Μόρισον αντέγραφε τα αγαπημένα του κομμάτια σε τετράδια και αργότερα άρχισε να γράφει τα δικά του ποιήματα. Καθώς έγραφε, άκουγε μουσική, κυρίως blues και spirituals των μαύρων. Είχε πει ότι εκείνη την εποχή σιχαινόταν τη ροκ. Ακόμα και όταν έγινε ένας από τους διασημότερους μουσικούς στον κόσμο, ο Μόρισον επιθυμούσε να τον αποκαλούν “ποιητή”. Αυτό πίστευε ότι ήταν το στοιχείο του και αναμφισβήτητα ήταν ένα από τα προτερήματά του….
(mixanitouxronou)
Ο τάφος του Τζιμ Μόρισον έχει ελληνική επιγραφή [εικόνες]
ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΚΡΥΒΕΙ Η «ΕΠΙΣΗΜΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ; - ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;
Ότι οι επίγονοι του Μ.Αλεξάνδρου έφτασαν (και αυτοί) στην Κίνα και εξάπλωσαν την ελληνική επιρροή στην αχανή χώρα αναφέρει η Λι Σιουζέν (Li Xiuzhen), αρχαιολόγος στο Μουσείο του Μαυσωλείου του Αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ, με μεγάλη εμπειρία στις ανασκαφές πεδίου, όπως η έρευνα στη θέση όπου βρέθηκαν οι πήλινοι στρατιώτες του 221 π.Χ.
«Πριν από δέκα χρόνια δεν πίστευα στην εκδοχή της δυτικής επιρροής. Τα τελευταία χρόνια, όμως, γίνονται έντονες συζητήσεις σχετικά με τις επαφές Δύσης και Ανατολής όσον αφορά στις πήλινες μορφές του Τσιν και η δική μου μελέτη έχει αρχίσει να επικεντρώνεται στο θέμα αυτό.
Χρειάζεται περισσότερη έρευνα ως προς την αναζήτηση αδιάσειστων στοιχείων για την τεκμηρίωση μιας τέτοιας επαφής, όπως η εύρεση ελληνικών ονομάτων ή ανθρώπινων σκελετών», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
The Terra-Cotta Warriors | National Geographic
Πρόκειται για την εποχή της ακμής των Ελληνιστικών Βασιλείων της Ανατολής. Να υπενθυνίσουμε ότι, όταν διαλύθηκε η αχανής αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, αν και στην Ιστορία διδασκόμαστε κατά κύριο λόγω την διάσπαση στα βασίλεια της Μακεδόνίας, των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο και των Σελευκιδών στην Μέση Ανατολή υπήρχαν και άλλα πανίσχυρα ελληνιστικά βασίλεια στην Ανατολή όπως το Ελληνοβακτριανό βασίλειο και το Ελληνοινδικό βασίλειο που αποτελούσε συνέχεια του πρώτου με πρωτεύουσα την Γανδάρα. Κράτησε, δε, από τον 2ο ως το 1ο αιώνα π.Χ. και ήταν το κέντρο του Ελληοβουδισμού.
Όπως φαίνεται σαφέστατα από τον χάρτη έφτανε μέχρι την Κίνα και είναι σίγουρο ότι είχε επαφές με τους σινικούς πληθυσμούς. «Η πιθανότητα μιας τέτοιας επαφής με απασχόλησε σε πρόσφατη ομιλία μου, όπου εστίασα κυρίως στον παραδοσιακό πολιτισμό και στην κινέζικη τέχνη. Στην κινέζικη παράδοση, οι άνθρωποι παρήγαγαν μικρά πήλινα αγαλματίδια ως υποκατάστατα της ανθρώπινης θυσίας, ωστόσο οι πήλινοι στρατιώτες, οι ακροβάτες και τα χάλκινα αγάλματα της περιόδου Τσιν (221-206 π. Χ.) είναι μοναδικά, συγκρινόμενα τόσο με τις προηγούμενες όσο και με τις μεταγενέστερες πήλινες μινιατούρες που χαρακτηρίζουν την κινεζική τέχνη» συμπληρώνει. Η ίδια, σε πρόσφατη δημοσίευσή της στο περιοδικό «Journal of Anthropological Archaeology», υποστήριξε ότι οι ντόπιοι αγγειοπλάστες που έφτιαξαν τις πήλινες μορφές είχαν τη τάση να χαράζουν σε αυτά τα ονόματά τους. Ως σήμερα, όμως, δεν έχουν βρεθεί χαραγμένα ονόματα Ελλήνων ή άλλων Δυτικών στους πήλινους στρατιώτες. Τι συμπέρασμα μπορεί να συναχθεί από αυτή την παρατήρηση; «Οι πήλινοι στρατιώτες του Τσιν και οι ακροβάτες (τα αγάλματα που συνόδευαν τον Πρώτο Αυτοκράτορα, Τσιν Σι Χουάνγκ, στη μετά θάνατο ζωή του) εμφανίστηκαν στην Κίνα ξαφνικά, σε ένα πλαίσιο που σχετίζεται με τη στρατιωτική κατάκτηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή και την Ελληνιστική Περίοδο που ακολούθησε. Επίσης, σύμφωνα με ιστορικά έγγραφα, ο πρώτος Αυτοκράτορας του Τσιν συνάντησε τους "γίγαντες" στα δυτικά σύνορα πολύ σύντομα μετά την ενοποίηση της Κίνας. Αν και δεν έχουν βρεθεί ελληνικά ονόματα, ο ρεαλισμός και η λεπτομέρεια των μυών στους πήλινους στρατιώτες και ακροβάτες προκαλούν υπόνοιες επαφής» σημειώνει η Li Xiuzhen. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π. Χ., κατά τη διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου, μέρος της Ασίας διατήρησε επαφή και εμπορικές σχέσεις με τη Δύση. Το βασίλειο του Τσιν στα δυτικά ήταν το μεγαλύτερο από τα επτά βασίλεια της σημερινής Κεντρικής και Ανατολικής Κίνας κι αυτό που κατέκτησε και ενοποίησε τα υπόλοιπα βασίλεια, οδηγώντας στην ενοποίηση της Κίνας το 221 π. Χ. Την ίδια χρονολογία ο Τσιν Σι Χουάνγκ, αφού ενοποίησε τη χώρα, αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας, ο Πρώτος Αυτοκράτορας της Κίνας. Ο Πήλινος Στρατός βρίσκεται στο μαυσωλείο του, στα ανατολικά της πόλης Χσιάν. Το συγκρότημα του τύμβου του Τσιν Σι Χουάνγκ έχει έκταση περίπου 56 τ. χ., από τα οποία έχει ανασκαφτεί μόνο ένα μικρό τμήμα. Ο λάκκος με τα χιλιάδες πήλινα αγάλματα, σε ανθρώπινο μέγεθος, ανακαλύφθηκε τυχαία το 1974 όταν Κινέζοι αγρότες προσπάθησαν να ανοίξουν πηγάδι στην περιοχή τους, ο δε λάκκος με τους ακροβάτες το 1999. Οι έρευνες συνεχίζονται.
Ο Στρατός από τερακότα (ή πήλινος στρατός) βρίσκεται στο μαυσωλείο του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ (Qin Shi Huang), στα ανατολικά της πόλης Σιάν, στην Κίνα. Ο Τσιν Σι Χουάνγκ αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας το 221 π.Χ. αφού καταφέρε να υποτάξει έξι αντιμαχόμενα κράτη και να ενώσει την Κίνα. Το 1974 κάποιοι Κινέζοι αγρότες προσπάθησαν να ανοίξουν ένα πηγάδι στην περιοχή με αποτέλεσμα να βρουν ορισμένες από τις πήλινες φιγούρες. Στη συνέχεια οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα λάκκο μήκους 230 μέτρων με 11 διαδρόμους και τουλάχιστον 6.000 αγάλματα στρατιωτών του πεζικού από τερακότα. Δίπλα βρέθηκε ένας δεύτερος λάκκος με τοξότες, από τους οποίους άλλοι ήταν σε όρθια στάση και άλλοι γονατιστοί, και ιππείς με τα άλογα τους και αρματηλάτες μαζί με ορισμένους πεζούς και ένας τρίτος λάκκος με 68 φιγούρες που ίσως αποτελούσαν το αρχηγείο του στρατού. Επίσης βρέθηκε και ένας ακόμη αλλά άδειος, ίσως επειδή κάποια εξέγερση δεν επέτρεψε την αποπεράτωσή του. Και οι τέσσερις λάκκοι έχουν γύρω στα εφτά μέτρα βάθος και βρίσκονται περίπου ενάμισι χιλιόμετρο ανατολικά του τάφου του αυτοκράτορα. Συνολικά οι πήλινοι στρατιώτες είναι περίπου 8.000. Υπάρχουν επίσης 130 πήλινα άρματα με 520 άλογα και 150 άλογα ιππικού. Οι πήλινες φιγούρες δεν έχουν όλες το ίδιο ύψος. Άλλες είναι γύρω στο 1 μέτρο και 80 εκατοστά και άλλες, κυρίως αυτές που απεικονίζουν υψηλόβαθμους αξιωματικούς, φτάνουν και το 1 μέτρο και 95 εκατοστά. Για την κατασκευή των προσώπων των στρατιωτών πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν ως μοντέλα πραγματικοί στρατιώτες, καθώς ο Τσιν Σι Χουάνγκ είχε απαιτήσει κανένα από τα πρόσωπα των στρατιωτών να μην μοιάζει με άλλο. Σύμφωνα με τον ιστορικό Sima Qian (145-90 π.Χ.), η κατασκευή του μαυσωλείου, για την ολοκλήρωση του οποίου εργάστηκαν 700,000 άνθρωποι, ξεκίνησε το 246 π.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Τσιν Σι Χουανγκ ήταν 13 ετών.
Aυτό που ίσως πολλοί δνε γνωρίζουν είναι ότι ο Μ.Αλέξανδρος είχε ως στόχο να επαναλάβει την μυθική εκστρατεία του Διονύσου και να φτάσει στην Ινδία και στην Κίνα όπως είχε φτάσει και αυτός σύμφωνα με την ελληνική Μυθολογία. Για όσους ήξεραν από ελληνική Μυθολογία και την πανάρχαι εκστρτεία του Διονύσου στην Κίνα που έχει καταγραφεί στα «Διονυσιακά» του Νόννου δεν εκπλήσσεται τώρα από την υποτιθέμενη αποκαλυψη του BBC ότι ο περιβόητος πήλινος στρατός στην σινική επικράτεια φτιάχτηκε από Έλληνες. Μια ακόμα απόδειξη ότι η πανάρχαια εκστρατεία του Διονύσου στην Κίνα ήταν γεγονός ίσως είναι η διάσημη μούμια της Λουλάν, αφού πρόκειται για μια Καυκασια γυναίκα που προέρχεται από μια εποχή στην οποία απλά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη σημερινή Κίνα, τουλάχιστον με βάση τις ανακρίβειες που μας διδάσκουν στα σχολεία. Η εκστρατεία του Δινύσου σε Κίνα και Ινδία, αναφέρεται στα "Διονυσιακά"του Νόννου, και μάλλιστα υπάρχει στην Κίνα η επαρχία Γιουνάν που σημαίνει "Ιωνία" όπου καλλιεργούνται αμπέλια και παράγεται κρασί! Σημειώνεται ότι ο Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού. Η Λουλάν πέθανε πριν απο 3.800 χρόνια κατά τη διάρκεια ενός εμπορικού ταξιδιού, στον θρυλικό «Δρόμο του Μεταξιού», αλλά αυτό έγινε γνωστό μόλις το 1980. Δρόμος του μεταξιού ονομάζεται η διαδρομή που ακολουθούσαν οι έμποροι και οι εισαγωγείς αγαθών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας. Η ξηρότητα του κλίματος και τα αλατούχα εδάφη διατήρησαν την Λουλάν και τις άλλες μούμιες σε άριστη κατάσταση. Η μούμια ονομάστηκε «η ωραία κοιμωμένη«, επειδή τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου της διατηρήθηκαν ακόμα και μετά θάνατον. Δυστυχώς η περιοχή Tarim που βρέθηκαν οι μούμιες είναι πολιτικά ασταθής και γι΄αυτό η ανακάλυψη τους θεωρήθηκε ως αιτία αποσταθεροποίησης και υποκίνησης ταραχών. Οι ντόπιοι ονομάζονται Ουϊγούροι, μοιάζουν περισσότερο με Ευρωπαίους παρά με Ασιάτες και ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι της Λουλάν. Μάλιστα λένε ότι η μούμια είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι οι ίδιοι κατοικούσαν στην περιοχή πριν από τους Κινέζους. Kαι που να «σκάσει» και το άλλο μέρος της εκστρατείας του Διονύσου που ήταν η Ινδία! Οι θαυμαστοί «Γιαβάνας» (Ίωνες) περιγράφονται στα ινδικά έπη ως συμμετέχοντες σε ένα είδος αρχαίου παγκόσμιου πόλεμομυ όπου χρηιμοποιήθηκαν όπλα που είχαν ανυπολόγιστη ισχύ. Στη Μαχαμπαράτα , το Ινδικό έπος, πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν περιγραφές που θυμίζουν σύγχρονα πολεμικά μέσα , άρματα μάχης, πυραύλους και ατομικές βόμβες. Υπάρχει περιγραφή που παραπέμπει σε ατομική έκρηξη. «Η καταστροφή ήρθε από μια λάμψη που έμοιαζε να έχει όλη τη δύναμη του σύμπαντος κι ύστερα υψώθηκε σε μια στήλη καπνού και φωτιάς τόσο μεγάλη που έλαμπε σαν 10000 ήλιοι μαζί. Ήταν ένα γιγαντιαίος άγγελος θανάτου που μετέτρεψε σε μια στιγμή σε στάχτες μια ολόκληρη φυλή. Τα κορμιά κάηκαν σε βαθμό που έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν, τα κεραμικά έσπασαν και τα πουλιά έγιναν άσπρα» . Αυτό θα μπορούσε να είναι ότι έπαθαν οι κάτοικοι στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Να επιστρέψουμε στο ζήτημα της Κίνας. Η Κίνα διαθέτει μια νότι επαρχία της που αναφέρεται ως «Γιουνάν» (ναι καλά καταλάβατε Ιωνία). Εκεί και μόνο εκεί οι κάτοικοι καλιεργούν αμπέλια. Ναι πάλι καλά καταλάβατε ήταν το σήμα κατατεθέν του Διονύσου. Κάποιος τους το έμαθε από τα αρχαία χρόνια. Για πολλούς ακόμα και οι χοροί των κατοίκων έχουν κάποια συγγένεια με τους αρχαίους ελληνικούς, αυτό δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε απλα΄το αναφέρουμε. Πάντως ο χορός των ανδρών στην επαρχία Γιουνάν θυμίζει λιγάκι «Πυρίχειο»
Lijiang / Yunnan Folk Dance - Naxi Folk Dance 纳西打跳
Απόσπασμα από το απόρρητο προσωπικό ημερολόγιο του Σοβιετικού ηγέτη Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος επισκέφθηκε την Αλβανία στις 25 Μαΐου του 1959 και παρέμεινε εκεί για 12 ημέρες. "...Κατά την επίσκεψή μου στην Αλβανία κινήθηκα σχεδόν σ' ολόκληρη τη χώρα και διαπίστωσα μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις βόρειες και τις νότιες περιοχές της. Στη νότια Αλβανία η πολιτιστική ανωτερότητα, αλλά και η εθνική ιδιαιτερότητα είναι καταφανέστατη, αφού ο πληθυσμός στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελείται από ΕΛΛΗΝΕΣ. Σε αντίθεση με τη βόρεια Αλβανία, οι νότιες περιοχές, χάρις στο Ελληνικό στοιχείο, παρουσιάζουν μια πολύ ανώτερη πολιτιστική εικόνα, κάτι το εντελώς ξεχωριστό από την υπόλοιπο χώρα. Αυτήν την πολιτιστική υπεροχή όμως των ΕΛΛΗΝΩΝ του νότου, οι σύντροφοί μας Αλβανοί φαίνεται, ό,τι ΌΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ, αλλά, όπως κατάλαβα, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ. Όταν επισκέφθηκα τους Αγίους Σαράντα, ένα πανέμορφο λιμάνι στην Αδριατική, με υποδέχθηκαν ενθουσιώδη Ελληνικά πλήθη, που ζητωκραύγαζαν συνέχεια στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα καθαρά ΕΛΛΗΝΙΚΗ και μόνο οι άγριες φάτσες των Αστυνομικών και οι μορφές των Αλβανών επίσημων, θύμιζαν την Αλβανική κρατική παρουσία. Εξέφρασα την έκπληξη και τον θαυμασμό μου στον σύντροφο Ενβέρ Χότζα, για την εντυπωσιακή παρουσία των ΕΛΛΗΝΩΝ, ο οποίος, φανερά ενοχλημένος, προσπάθησε να με πείσει, ότι πρόκειται για εξελληνισμένους γλωσσικά Αλβανούς..."
Ο Άγιος Χρυσόστομος έχει καθιερωθεί ως ο προστάτης Άγιος των Μικρασιατών. Επίσης μαζί με τον Άγιο Νεκτάριο καθιερώθηκε ως ο προστάτης Άγιος του αθλητισμού, καθώς ως πρωτοπόρος για την εποχή του, πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη της άθλησης των νέων και τη δημιουργία αθλητικών - γυμναστικών εγκαταστάσεων, σχολείων και γηπέδων.
O Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης υπήρξε από τους ιδρυτές του Απόλλωνα Σμύρνης. Υπάρχει μάλιστα και το καταστατικό του συλλόγου που φέρει την ιδιόχειρη υπογραφή του.
Ο π.Σάββας Αχιλλέως σε ένα από τα πολλά του κηρύγματα είχε προειδοποιήσει για τις προδοσίες κατά του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης. «Αν επιτρέψει ο Θεός, είθε να μην επιτρέψει, και επιτεθούν τα βάρβαρα τα έθνη τα άπιστα, οι περισσότεροι Έλληνες θα γίνουν προδότες. Ο Θεός θα επιτρέψει να γίνουν ακόμη χειρότερα, αν δεν μετανοήσει αυτός ο λαός» Ο ίδιος είχε επίσης προειδοποιήσει για την αφαίρεση του σταυρού από την ελληνική σημαία, ένα σοβαρότατο θέμα το οποίο βρίσκεται στην επικαιρότητα σήμερα με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον «ουδετερόθρησκο ελληνικό κράτος». «Σε λίγο θα φύγει και η σημαία μας, ο Τίμιος ο Σταυρός». Δείτε τι άλλο έχει πει στο ίδιο κήρυγμα ο π.Σάββας Αχιλλέως περί βλασφημίας αλλά και για τον τουρκικό κίνδυνο:
Προφητικά Λόγια τού π.Σάββα Αχιλλέως για την αφαίρεση του Σταυρού απο την Ελληνική Σημαία..!
Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου 1912, από το λιμάνι του Μούδρου της Λήμνου, αποπλέει Μοίρα του Ελληνικού Στόλου με επικεφαλής το θρυλικό Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, και κατευθύνεται προς το Άγιο Όρος. Η παρουσία των πολεμικών σκαφών στα ανοικτά της χερσονήσου του Άθω, γίνεται αντιληπτή από τους μοναχούς των παραθαλασσίων μοναστηριών και κελλιών και κάτω από τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες εκατοντάδων καμπάνων τα πλοία πλησιάζουν τις ακτές του Αγίου Όρους. Στις 11.30 οι Μονές φέρονται σημαιοστολισμένες ενώ οι μοναχοί αλλαλάζοντας από χαρά κανονιοβολούν και τυφεκιοβολούν. Το Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» ανταποδίδει με 21 χαιρετιστήριες βολές. Στη Δάφνη αγκυροβολεί το Αντιτορπιλικό «Θύελλα» και αποβιβάζει άγημα από 40 άνδρες, οι οποίοι ανεβαίνουν και απελευθερώνουν τις Καρυές. Ο επικεφαλής αξιωματικός του αγήματος «εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων» επικυρώνει την αποβατική ενέργεια και χαρακτηρίζει τον Καϊμακάμη, τους υπαλλήλους και τη μικρή τουρκική δύναμη «ως αιχμαλώτους πολέμου άνευ πολεμικής τινός ενεργείας». Ταυτόχρονα στη Δάφνη και στις Καρυές υψώνεται η Ελληνική Σημαία. Το «Γ. Αβέρωφ» με τα ανιχνευτικά «Ιέραξ» και «Πάνθηρ» κατευθύνονται στον όρμο του Πρόβλακα, κοντα στα Νέα Ρόδα, όπου αποβιβάζουν 200 άνδρες, οι οποίοι καταλαμβάνουν την διώρυγα του Ξέρξη. Από τη στιγμή αυτή, στις 2 Νοεμβρίου 1912, μετά από 488 χρόνια υποδουλώσεως, ταπεινώσεων και πολλών περιπετειών, το Άγιον Όρος απελευθερώνεται. Στις 18.00 τα πλοία αποπλέουν για Λήμνο, εκτός του «Θύελλα» που σπεύδει προς Ικαρία. Την επόμενη ημέρα, στις 3 Νοεμβρίου, συνήλθαν σε συνεδρίαση οι αντιπρόσωποι όλων των Μονών, εκτός της Ρωσικής, και υπεγράφη στον κώδικα των πρακτικών της συνεδρίας πράξη, δια της οποίας διαπιστωνόταν η κατάλυση των τουρκικών αρχών. Η επίσημη δε πράξη έγινε στις 5 Νοεμβρίου 1912. Στις 4 Νοεμβρίου 1912 η Ιερά Κοινότητα αποστέλλει ευχαριστήριο τηλεγράφημα για την απελευθέρωση του Αγίου Όρους στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος και απάντησε ως εξής: «Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου Εν Αθήναις τη 25η Νοεμβρίου 1912 Πανοσιολογιώτατοι, Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως αποδεχόμενος τον φιλόστοργον υμών ασπασμόν ευχαριστώ από μέσης καρδίας επί ταις τιμητικαίς εκφράσεσι, δι’ ων με περιβάλλουσι αι υμέτεραι Αγιότητες. Αντισυγχαίρων δε επί ταίς νίκαις, αίτινες θεία συνάρσει στέψασαι τα ελληνικά όπλα απελύτρωσαν και τους της Αθωνιάδος τόπους, επικαλούμαι τας προς τον Ύψιστον υμετέρας δεήσεις υπέρ της κατά τους κοινούς πόθους περατώσεως του Ιερού αγώνος. Ελευθέριος Κ.Βενιζέλος». Η πλειοψηφία των μοναχών, πλην των Ρώσων, πανηγυρίζει το τέλος της αλλόθρησκης οθωμανικής κατοχής και κυρίως για την αυτονόητη προοπτική ενσωμάτωσης του Αγίου Όρους στον Εθνικό Κορμό. Ωστόσο η de jure αναγνώριση της Ελληνικής κυριαρχίας στον Άθω, που αρχικά επιχειρήθηκε να αποτραπεί από άλλα ορθόδοξα κράτη, έγινε το 1919 με τη Συνθήκη του Νεϊγύ και οριστικά το 1920 με τη Συνθήκη των Σερβών. Και ενώ όλη η Ελλάδα πανηγύριζε την απελευθέρωση της Μακεδονίας και το Άγιον Όρος τη δική του, φανερά πλέον και απροσχημάτιστα στην Ιερά Μονή Ζωγράφου «βρέθηκε» εγκατεστημένος όχι ευκαταφρόνητος σε αριθμό και οπλισμό επίλεκτος για την αποστολή, βουλγαρικός στρατός και η Μονή υπό βουλγαρική κυριαρχία και κατοχή. Οι βούλγαροι επιδίωξαν μόνιμη εγκατάσταση στη Μονή Ζωγράφου και στο επίνειο αυτής. Παράλληλα άρχισαν να διεκδικούν μέρος της Αγιορείτικης γης για το βουλγαρικό κράτος. Ύψωσαν τη βουλγαρική σημαία στη μονή και παρέμειναν και όλο το χειμώνα και την άνοιξη του 1913. Εν τω μεταξύ το απόσπασμα προχώρησε μέχρι τις Καρυές, πρωτεύουσα του Όρους, αλλά εκεί η παρουσία Ελληνικών δυνάμεων συνετέλεσε στην επιστροφή των Βουλγάρων στη μονή Ζωγράφου χωρίς να δημιουργηθούν επεισόδια. Το ελληνικό κράτος όμως άρχισε να ανησυχεί και να λαμβάνει μέτρα προληπτικώς καθώς οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων οξύνθηκαν τόσο ώστε να επίκειται η κήρυξη πολέμου μεταξύ τους, που άλλωστε συνέβη. Η δύναμη του Ελληνικού στρατού και της Χωροφυλακής, που είχε εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος ήταν μικρή. Έτσι ύστερα από συνεννόηση του Έλληνα αστυνόμου με δύο κελιώτες μοναχούς, τους Γέρομτα Αβέρκιο και Ιωάννη Κομβολογά δημιουργήθηκε εθελοντικό σώμα στις Καρυές από 100 περίπου Έλληνες κελλιώτες και άλλους εργαζόμενους σε διάφορες μονές. Μετά την έναρξη του Β’ Βαλκανικού πολέμου και την άρνηση του βουλγαρικού στρατού να παραδοθεί σε μονάδα του Ελληνικού στόλου, ομάδα κελλιωτών και λαϊκών με επί κεφαλής τον αστυνόμο, πολιόρκησε την οχυρωμένη μονή Ζωγράφου και έριξε μερικές εκφοβιστικές βολές. Η στενή πολιορκία και η πάροδος του χρόνου ανάγκασαν το βουλγαρικό τμήμα να παραδοθεί στις 21 Ιουνίου και να μεταφερθεί αιχμάλωτο στον Πειραιά. Εν τω μεταξύ είχε αναγγελθεί η νικηφόρος προέλαση και καταδίωξη του βουλγαρικού στρατού από τον Ελληνικό στις μάχες Κιλκίς- Λαχανά. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό όπου οι Βούλγαροι εξεδιώχθησαν με μάχη. Οι Έλληνες δεν προέβησαν σε καμιά ενέργεια κατά των Ζωγραφιτών μοναχών εφόσον είχαν αποχωρήσει και τα στρατεύματα από εκεί.
